ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΙΧΩΡΙ

Οι επιστολές που εξαπολύουν προς την οικουμένη από το Νιχώρι οι Ελλαδίτες φοιτητές που ζουν εκεί για ένα διάστημα - λόγω σπουδών - αποτελούν την καλύτερη μαρτυρία για την πορεία της Ρωμηοσύνης σήμερα στην Πόλη. Ακούστε, φίλοι μου. Τους χτύπους της καρδιάς της!...

Αγαπητοί Νιχωρίτες
Μετά από λίγες μέρες περιήγησης στην Κωνσταντινούπολη συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν είμαι τόσο μόνος όσο περίμενα. Έλληνες από κάθε μεριά του Ελλαδικού χώρου (από Κρήτη έως Αλεξανδρούπολη) έχουν καταφθάσει στην Πόλη των πόλεων παρέα με τις φιλοδοξίες τους, με σκοπό να ζήσουν το όνειρο. Μόνο στην γειτονιά μας υπάρχουν άλλα τρία παιδιά που κάθε μέρα προσπαθούν να αδράξουν την ευκαιρία και να κάνουν τις ιδέες τους πραγματικότητα. Έλληνες μουσικοί, φοιτητές ή απλά εργαζόμενοι εδώ προσπαθούν για το καλύτερο, συνθέτοντας ένα νέο μποέμικο πολύχρωμο σκηνικό στα σοκάκια της μεγαλούπολης.
Όσο αφορά στα νέα του χωριού μας, χρησιμοποιώ το μας γιατί θέλω και εγώ να θεωρούμαι σταδιακά ως ενεργό μέλος της κοινότητας, θα πρέπει να αναφέρω την περιήγηση στο Νιχώρι αλλά και στην εκκλησία της Παναγίας στις 8/8 μίας πολυάριθμης ομάδας με καθοδηγητή τον σεβαστό κ. Θέμη Παχόπουλο, πρόεδρο του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών που εδρεύει στην Καλλιθέα Αττικής, που οργάνωσε αυτό το ταξίδι προς τις λησμονημένες πατρίδες.

Κατά την διάρκεια της μεγάλης μουσουλμανικής γιορτής του Ραμαζανιού είχαν παρουσιαστεί άστατα καιρικά φαινόμενα. Απότοκο αυτής της κακοκαιρίας, η αποκόλληση του καμπαναριού του Αγίου Γεωργίου από τη θέση του και η προσγείωσή του κάπου κοντά στον πλάτανο που βρίσκεται εντός του αυλόγυρου της εκκλησίας.
Ευτυχώς δεν υπήρξε κάποιος τραυματισμός παρόλο που το θέαμα είναι άκρως λυπηρό, ειδικά για την κυρία Έλλη, μια Νιχωρίτισα που έχει αφιερώσει όλη της την ζωή στην φροντίδα της συγκεκριμένης Εκκλησίας.
Επίσης ένας από τους δύο μακροβιότερους πλατάνους στην περιοχή, που βρίσκεται στο Αγίασμα της Αγίας Παρασκευής, αντικαταστάθηκε από ένα πεύκο που προσέφερε στην κοινότητα η Υβόννη Βίγκα την οποία ευχαριστούμε με την σειρά μας για την ευγενική της χειρονομία.

Τέλος αυτό που με συγκίνησε ιδιαιτέρως είναι ότι την προηγούμενη Κυριακή επιλέχτηκε σκοπίμως η Κυριακάτικη Λειτουργία να τελεστεί στην Εκκλησία της Παναγίας της Ευαγγελιστρίας στο γειτονικό μας χωριό. Ο λόγος ήταν για να τελεστεί και η επιμνημόσυνη δέηση στην μνήμη της πρεσβυτέρας του Βαφεοχωρίου. Όπως ήταν φυσικό η ανταπόκριση του χωριού μας ήταν άμεση και εμφανής. Μπορεί ο τωρινός αριθμός της Κοινότητας να είναι μικρός, όμως σε τέτοιες καταστάσεις ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά αυτής, όπως η σύμπνοια, η ομόνοια, η κατανόηση και προπαντός η ανθρωπιά που την κάνουν να φαίνεται δυνατή και μεγάλη.
Όσο αφορά στο χώρο της εκπαίδευσης τώρα, ο ιστορικός Σύνδεσμος Αποφοίτων Ζωγραφείου διοργάνωσε μια εκδήλωση-αφιέρωμα στην Εταιρεία Μελέτης της καθ΄ημάς Ανατολής το Σάββατο 18 Οκτωβρίου στο Σισμανόγλειο, μέγαρο που ανήκει στο Προξενείο της Ελλάδος και χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον για τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Όσοι παραβρέθηκαν εκεί είχαν την ευκαιρία να ακούσουν την ιστορία της Εταιρείας από την κινητήρια δυναμή της, το ηγετικό μέλος της Αδαμάντιο Ανεστίδη, ένα άνθρωπο που παρόλες τις αντιξοότητες είχε ως στόχο, διαμέσου της Εταιρείας, να καταγράψει και να συγκεντρώσει όλα τα επιτεύγματα της Ρωμιοσύνης στο σύνολο της. Στην εκδήλωση είχαμε επίσης την ευκαιρία να απολαύσουμε σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό από τα έργα εξεχουσών μορφών όπως της Αλίκης Καγιάλογλου (ερμηνεύτρια), της εκλιπούσης Πηνελόπης Στάθη (ακαδημαϊκός), σημαντικών ζωγράφων αλλά και Πρωτοψαλτών του Πατριαρχείου.
Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν ότι μια εταιρεία που ουσιαστικά δεν έχει σταθερή έδρα και χώρο στέγασης αλλά μεράκι, πίστη και προσήλωση στο στόχο της, συνεχίζει να παράγει έργο ως τις μέρες μας.
Μετά την εκδήλωση και κατηφορίζοντας το Πέρα, ο Πρόεδρος μας κύριος Βίγκας, ο κύριος Ανεστίδης και κάποια μέλη της Κοινότητας φάγαμε σε ένα Αρμένικο εστιατόριο επονομαζόμενο Victoria. Η έκπληξη της βραδιάς ήταν αναμφίβολα η ορχήστρα του μαγαζιού που έπαιζε Σμυρναίικα, Πολίτικα αλλά και Ρεμπέτικα τραγούδια από ταλαντούχα παιδιά που αρχικά όλοι νομίζαμε ότι ήταν Έλληνες.

Η έκπληξη προήλθε όταν αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι ο τραγουδιστής της μπάντας με την καταπληκτική φωνή και την σωστή προφορά ήταν Τούρκος. Το σχόλιο των περισσότερων εκείνη την στιγμή ήταν «Ποιος θα το φανταζόταν αυτό πριν από 20 χρόνια;»
Εγώ το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω για άλλη μια φορά είναι ότι η μουσική πραγματικά ενώνει τους λαούς, και ειδικά λαούς που είχαν κοινή ιστορική πορεία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Όσο ανακαλύπτουμε τον γείτονα απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις και στερεότυπα τόσο συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι και τόσο διαφορετικός από εμάς τους ίδιους.

Εις το επανιδείν

Κωσταντίνος Μαρούσης