Την Κυριακή 28η Οκτωβρίου 2007, επέτειο του «Όχι», και εορτή της Αγίας Σκέπης κατά το ελλαδίτικο τυπικό, πήγα να εκκλησιαστώ σε μια κεντρική εκκλησία για να μπω, ως ξένος που είμαι, στο πνεύμα της εορτής. Περίμενα βέβαια ότι θα επισημανθεί το εθνικό γεγονός στην εκκλησία, περίεργο πράγμα κατά την εκκλησιαστική παράδοση του τόπου μου, συνηθισμένο όμως στην Ελλάδα. Περίμενα όμως, μια που θα ασχοληθεί η εκκλησία με τα εθνικά, να το κάνει τουλάχιστον όπως πρέπει.
Έρχεται το κήρυγμα σε αντίθεση με την πραγματικότητα, όπου αναφέρει ο ιεροκήρυκας ότι οι ήρωες αγωνίστηκαν «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Ορθώς λέγει κανείς ότι οι άνθρωποι με σθένος και θάρρος αγωνίστηκαν υπέρ της πατρίδας. Αναμφισβήτητο γεγονός, ή μάλλον αλήθεια! Όμως η πίστη; Ποιός αγωνίστηκε υπέρ της πίστης; Πότε κινδύνευε η πίστη και πώς; Αναμενόμενες ερωτήσεις από οποιονδήποτε δεν ξέρει την ιστορία του τόπου. Αλλά από τα λίγα που ξέρει κανείς, μπορεί να δει κυρίως ένα αγώνα για την πατρίδα, όπου ταυτοχρόνως κρύβεται ένας εξίσου σημαντικός αγώνας που συνεχίζεται και σήμερα, εννοώ τον αγώνα ενάντια στο φασισμό!
Έρχεται το κήρυγμα σε αντίθεση με την πραγματικότητα, όπου αναφέρει ο ιεροκήρυκας ότι οι ήρωες αγωνίστηκαν «υπέρ πίστεως και πατρίδος». Ορθώς λέγει κανείς ότι οι άνθρωποι με σθένος και θάρρος αγωνίστηκαν υπέρ της πατρίδας. Αναμφισβήτητο γεγονός, ή μάλλον αλήθεια! Όμως η πίστη; Ποιός αγωνίστηκε υπέρ της πίστης; Πότε κινδύνευε η πίστη και πώς; Αναμενόμενες ερωτήσεις από οποιονδήποτε δεν ξέρει την ιστορία του τόπου. Αλλά από τα λίγα που ξέρει κανείς, μπορεί να δει κυρίως ένα αγώνα για την πατρίδα, όπου ταυτοχρόνως κρύβεται ένας εξίσου σημαντικός αγώνας που συνεχίζεται και σήμερα, εννοώ τον αγώνα ενάντια στο φασισμό!
Ο φασισμός που τότε ήταν, ή τουλάχιστον έτσι λένε, ένα κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα «εκείνη την περίοδο» καταπίεζε τον κόσμο, καταπίεζε τις ελευθερίες, όντας ένα είδος δικτατορίας. Οι Ιταλοί, σύμμαχοι των Γερμανών, είχαν στρατηγικό συμφέρον στην Ελλάδα, δεν νοιάζονταν για την πίστη καθόλου. Πιό σαφές επιχείρημα δεν υπάρχει παρά μόνο η συμμαχία αυτών των «καθολικών», πάντα στα χαρτιά μιλάμε, με τους προτεστάντες Γερμανούς. Είναι δυνατό να φανταστεί κανείς ότι οι Ιταλοί ήρθαν για να καταστρέψουν ό,τι σώθηκε από τις καταστροφές των Σταυροφόρων; Μα οι Ιταλοί του φασίστα Mουσολίνι εισέβαλαν παντού και σε αλλόθρησκες χώρες της Αφρικής. Το αληθές είναι ότι οι Ιταλοί είχαν μόνο στρατηγικό συμφέρον πίσω από την εισβολή τους στην Ελλάδα, το ξαναλέω, και αφήνω στους ειδικούς να το αναπτύξουν αυτό.
Μπορούμε έστω και μετά από όσα είπα παραπάνω να συμφωνήσουμε ότι ο φασισμός τουλάχιστον σ’εκείνη την φάση ήταν αδιάφορος προς την Ορθοδοξία ως τέτοια. Δεν ήθελε το κεφάλι της. Ο φασισμός, που ακόμα ζει και βασιλεύει στις μέρες μας, καταπιέζει κάθε μορφή ελευθερίας: καταπιέζει την ελευθερία του δόγματος, την ελευθερία της επιλογής, την ελευθερία της έκφρασης. Ο φασισμός δεν είναι καν άθεος αλλά θα έλεγα «Αντίθεος»! Και δυστυχώς έχει περάσει η νοοτροπία του και σε κάποιους πιστούς όλων των θρησκειών. Με την ευκαιρία λοιπόν αυτής της επετείου, θα περίμενε κανείς να τονιστεί ο αγώνας των ηρώων υπέρ της ελευθερίας της πατρίδας τους. Αυτό είναι το μήνυμα του μαρτυρίου τους και της νίκης τους. Αυτό σημαίνει το «ΟΧΙ» τους που μας φωτίζει το δρόμο να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στον πάσης φύσεως «αντίθεο φασισμό»!
Προμηθεύς
Δεν έχεις το δικαίωμα αγαπητέ Προμηθέα να πιάνεις στο στόμα σου την λέξη Ελλάδα...Γιατί Ελλάδα σημαίνει αγώνας, θυσία, ηρωϊσμός...Κάτι που στην πατρίδα σου δεν ξέρετε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις...Για αυτό ήθελα να σε παρακαλέσω να είσαι πιο προσεκτικός όταν αναφέρεσαι στην Ελλάδα που σε φροντίζει και σε μορφώνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ...
Ένας συμφοιτητής σου...
Αγαπητέ συμφοιτητή μου, φαίνεται ότι δεν γνωρίζεις τίποτα για την πατρίδα μου. και ακόμα δεν μπορείς να διαβάσεις το κείμενό μου για να δεις πως αυτό ακριβώς σημαίνει για μένα η Ελλάδα ως πολιτισμός και όχι απλά ως λέξη. τέλος το θέμα του κειμένου που αδυνατείς να το καταλάβεις συ που φοιτείς στη φιλολογία είναι το πραγματικό μήνυμα του αγώνα του 40 και όχι το τι νομίζεις ότι δικαιούμαι να κάνω στην Ελλάδα. φασίστα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρομηθεύς
Και εγώ που νόμιζα ό,τι ο κ. Ανδριόπουλος "κόβει" τα μηνύματα που εμπεριέχουν υβριστικά και συκοφαντικά λόγια και κείμενα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον έπεσα έξω...
Αγαπητέ "Προμηθέα" δεν γνωρίζω τίποτα για την πατρίδα σου γιατί δεν υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο στην "ένδοξη " ιστορία της χώρα σου...Ή μάλλον μπορεί να μου διαφεύγει...Όταν διαβάζω Ιστορία αμέσως ο νους μου πηγαίνει στην Ελλάδα(και πως να μην πηγαίνει άλλωστε?)
Αν ξέρεις καλά οι λέξεις ήρωες ,αγώνας, θυσία είναι καθαρα ελληνικές...
Και όταν αναφέρεται κανεις σε αυτές τις λέξεις κατευθείαν αναφέρεται στην Ελλάδα και όχι στο λίβανο ή στη Συρία ή στην Αιγυπτο...
Και κάτι ακόμα αγαπητέ μου δεν περιμένω ποτέ ενας αλλοδαπός να μου πει πιο είναι το "πραγματικό" νόημα του 40!!!
Ε...Μην τρελαθούμε κιόλας...
Και επίσης αγαπητέ μου όποιος διαφωνεί μαζί σου είναι φασίστας?
Αν μη τι άλλο εσύ δίνεις τον "πραγματικό"ορισμό του φασίστα...
Εμείς οι ¨Ελληνες αντέχουμε στον διάλογο και δεν υπεκφεύγουμε με χαρακτηρισμούς συκοφαντικούς και πλασματικούς...Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του Έλληνα που εσύ μάλλον αγαπητέ "Προμηθέα" αγνοείς...
Δεν σε παρεξηγώ...Σιγά σιγά μαθαίνει ο άνθρωπος...
Και παρακαλώ αγαπητέ μου κ.Ανδριόπουλε άλλη φορά να μην συμπεριλαμβάνονται στο blog σας(που για μενα είναι ένα από τα καλύτερα)τέτοιες υβριστηκές εκφράσεις , και μάλιστα από Αλλοδαπούς...Και μάλιστα κάποια φορά που είχα ξανα μπεί στην σελίδα σας είδα μήνυμα σας που έλεγε σε κάποιον ο,τι δεν δημοσιεύομε άρθρα που εμπεριέχουν υβριστικά και συκοφαντικά συνθήματα...Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ξέρω γιατί δεν εφαρμόστηκε ο καταστατικός χαρτης του blog σας!!!!
Ίσως αν θέλατε μου δίνατε κάποια εξήγηση , αλλιώς δεν πειράζει.
Θα το αντέξω.
Με εκτίμηση και σεβασμό
ο σύναδελφός σου...
Καληνύχτα και πάλι χρόνια πολλά για την σημερινή ημέρα που για εμάς τους Έλληνες σημαίνει πολλά, αλλά γιατους ξένους ίσως να σημαίνει μονο αργία απο την σχολή!!!
Να είσαι πάντα καλά...
αγαπητέ τέως συμφοιτητή και νυν συνάδελφε,
ΑπάντησηΔιαγραφήτι ζητάς από τον Παναγιώτη να μπει στη δική σου λογική του ολοκληρωτισμού και να μη δημοσιεύσει την ανταπάντησή μου; αφού φάσκεις και αντιφάσκεις κάτσε και άκουσε καλά τι θα σου μάθω συνοπτικά:
1. όταν διαβάζεις Ιστορία να μην περιοριστείς στα βιβλία του δημοτικού, στο λύκειο θα μάθεις για το λίβανο, τη Συρία, την Αίγυπτο και άλλες εξ ίσου ένδοξες χώρες.
2. όταν το κάνεις αυτό να δώσεις έμφαση στην αλληλεπίδραση και στο διάλογο των πολιτισμών που νοοτροπίες σαν τη δική σου στέκονται εμπόδιο στην πραγμάτωσή τους.
3. όταν τελειώσεις από τα βιβλία του λυκείου ρίξε και μια ματιά στο λήμμα Ελλάδα στο λεξικό του Μπαμινιώτη. ίσως να καταλάβεις τότε πόσο πολύ ελλαδίτης είσαι και καθόλου Έλληνας.
4. μη ξεχάσεις τον αρχαίο λόγο "Έλληνες καλούνται οι της παιδεύσεως της ημετέρας μετέχοντες".
5. πριν σπεύδεις να κάνεις δηλώσεις ετυμολογικής φύσεως δες πάλι το λεξικό του Μπαμπινιώτη μήπως τουλάχιστον η λέξη ήρωας δεν είναι και τόσο ελληνική. αλλά και πάλι τι κάθεσαι και ψάχνεις τα φωνήματα η έννοια μετράει! μήπως σου λέγει κάτι η λέξη Τζιχάντ; στο επόμενο μάθημα θα σου την εξηγήσω, για το παρόν αυτά.
συνάδελφέ μου ήμουν όσο το δυνατόν σαφής άλλωστε χρησιμοποίησα την τελευταία διδακτική μέθοδος...
Προμηθεύς
Αφιερωμένο στον Έλληνα συμφοιτητή του Προμηθέα, που ξέρει καλύτερα από καθέναν τι σημαίνει Ελλάδα και φιλο-ξενία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ θάνατος σαν άσυλο
του Παντελη Μπουκαλα
Κάτι άλλο κι όχι το θάνατο θα ’χε στο νου του ο Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ όταν άφηνε την πατρίδα του, στα εικοσιεννιά του, για να έρθει στην Ελλάδα. Ενα μεροκάματο, ένα υπόγειο να κοιμάται μαζί μ’ άλλους δέκα, ένα έστω ξινισμένο «ευχαριστώ» την ώρα που θα καθάριζε το παρμπρίζ μας. Αλλά βρήκε εδώ ό,τι ακριβώς τον απειλούσε στην πατρίδα του, το Πακιστάν, αυτό που φοβόταν ότι θα συναντήσει στα βουνά και στις θάλασσες που χρειάστηκε να περάσει, αυτό που δεν περίμενε ποτέ ότι θα βρει σε μια χώρα με τη δημοκρατία της, τον πολιτισμό της, τους θεούς της φιλοξενίας· βρήκε το θάνατο.
Σε ένα χαντάκι πέθανε ο Ασράφ. Ετρεχε, σκόνταψε, έπεσε, σκοτώθηκε. Είχε πάει κι αυτός αχάραγα μαζί με χιλιάδες άλλους μετανάστες στην Πέτρου Ράλλη, στη Διεύθυνση Αλλοδαπών, να καταθέσει τα χαρτιά του και να ζητήσει άσυλο από μια χώρα που πέρσι δέχτηκε μόνο οχτώ από τις 20.000 αιτήσεις που υποβλήθηκαν. Κατά το επίσημο σενάριο, έτρεχε μόνος του, έτσι χωρίς λόγο· φαίνεται ότι οι Πακιστανοί εκτός από το έθιμο της αλληλοαπαγωγής, που τους καταλόγισε κάποτε ο κ. Πολύδωρας, έχουν και τη συνήθεια του πρωινιάτικου τζόκινγκ στα στενά της Πέτρου Ράλλη. Σύμφωνα πάντως με αυτόπτες μάρτυρες και την καταγγελία της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδας, ο Ασράφ κυνηγήθηκε αγρίως από τους αστυνομικούς, πανικοβλήθηκε κι έπεσε.
Αλλά τι; Θα πιστέψουμε τώρα τους Πακιστανούς όταν δεν τους πιστέψαμε τότε με τις απαγωγές τους; Οχι βέβαια. Την επίσημη Ελλάδα θ’ ακούσουμε, γιατί αυτήν οφείλουμε ν’ ακούσουμε, αν θέλουμε να μη μας βασανίζουν απορίες, ίσως και τύψεις. Στο κάτω κάτω, δεν έχουν ιστορικό ρατσιστικής βίας οι δημόσιες δυνάμεις μας. Πού και πού, στα σύνορα, εξοστρακίζεται καμιά σφαίρα και βρίσκει κρόταφο αντί για αέρα, πού και πού ξεγυμνώνουμε δημοσίως ξένους, πού και πού τους υποχρεώνουμε στα κρατητήρια να αλληλοδέρνονται και τους βιντεοσκοπούμε ενόσω τους χαζεύουμε από το ύψος της πολιτισμικής μας ανωτερότητας. Λοιπόν τι; Δεν είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο Ασράφ, σαν μέλος σκοτεινής ανθελληνικής ομάδας, αυτοκτόνησε για να μας εκθέσει στα μάτια του κόσμου;
(Καθημερινή του Σαββάτου 1.11.2008)