Διάβασα απνευστί τη συνέντευξη του 43χρονου βρετανού συγγραφέα και ερευνητή Γκάιλς Μίλτον στο ΒΗΜagazino της Κυριακής και στον Απόστολο Μαγγηριάδη. Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του "Χαμένος Παράδεισος: Σμύρνη 1922" στα ελληνικά (Μίνωας), ο Μίλτον λέει πολλά και ενδιαφέροντα για την οδυνηρή εκείνη περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής, αποστασιοποιημένος από συναισθηματισμούς. Έχει ενδιαφέρον ιδιαίτερο, νομίζω, η εκτίμησή του για τον ρόλο των θρησκευτικών ηγετών την περίοδο εκείνη. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα κι όποιος έχει νου και γνώση ας κρίνει:"Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ρόλος του Ορθόδοξου Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης κατά τη διάρκεια της ειρηνευτικής διάσκεψης στο Παρίσι. Γνωρίζοντας ότι το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονταν, δηλαδή ο αμερικανός πρόεδρος και ο βρετανός πρωθυπουργός, ήταν δύο άνθρωποι με κλασική παιδεία που δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για το Βυζάντιο ή την Ορθοδοξία, δεν εστίασαν τη ρητορική τους στην τεράστια κληρονομιά του Βυζαντίου και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας στη Μικρά Ασία, αλλά έδωσαν έμφαση στον κλασικό ελληνικό πολιτισμό που ήταν παρών για περισσότερο από 2.000 χρόνια. Νομίζω ότι η τακτική τους ήταν ιδιαίτερα έξυπνη. Θεωρώ πάντως ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης στην αφύπνιση του ελληνικού εθνικισμού στη Μικρά Ασία. Και αυτό που λέω το προσωποποιώ στον Αρχιεπίσκοπο Σμύρνης Χρυσόστομο - ένα πρόσωπο που γνωρίζω ότι εσείς οι Έλληνες λατρεύετε, και για τον οποίο πρέπει να μιλάω ιδιαίτερα προσεκτικά. Η πρωτοβουλία του να ευλογήσει τον ελληνικό στρατό κατά την άφιξή του στη Σμύρνη ήταν πράξη επικίνδυνη και άστοχη. Προφανώς, η αντίδραση των μουσουλμάνων θρησκευτικών ηγετών δεν ήταν καλύτερη..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου