Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΑ - ΑΠΑΓΕ... - ΟΥΣΙΑ!

O καθηγητής Νίκος Μουζέλης, με αφορμή τα Βατοπαιδινά - κατά το Σεπτεμβριανά - τα λέει θαυμάσια σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ με τίτλο "Οι επενδύσεις του θρησκευτικού κεφαλαίου". Επισημαίνει εμφαντικά τον κίνδυνο να γίνεται η Εκκλησία "εξαρτησιογόνα ουσία", κάτι που έχουν αναλύσει και πολλοί σύγχρονοι θεολόγοι, καταγγέλλοντας την λογική μιας Εκκλησίας - άλλοθι. Επιλέγω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κείμενο του Ν. Μουζέλη:

"...H Εκκλησία παραμένει αγκυλωμένη σε πρακτικές και νοοτροπίες που, στη σημερινή εποχή, απωθούν παρά προσελκύουν τους νέους κυρίως ανθρώπους. Συγκεκριμένα, σε παραδοσιακό πλαίσιο η ατομικοποίηση δεν είναι πολύ ανεπτυγμένη. Η ανεπεξέργαστη, αυτόματη παραδοχή του καθετί που προέρχεται από μακραίωνη θρησκευτική παράδοση δεν δημιουργεί προβλήματα ούτε στους πιστούς, ούτε στην Εκκλησία, ούτε στην κοινωνία. Απεναντίας λειτουργεί σαν ένας τρόπος νοηματοδότησης της ζωής και νομιμοποίησης της θρησκευτικής και λαϊκής εξουσίας.
Στο σημερινό όμως μεταπαραδοσιακό πλαίσιο του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου, όπου η ατομικοποίηση είναι εξαιρετικά προχωρημένη, το άτομο καλείται, ή μάλλον είναι υποχρεωμένο, να κατασκευάσει τον δικό του τρόπο ζωής, τη δική του βιογραφία (Giddens). Σε αυτή τη μεταμοντέρνα κατάσταση η τυφλή, μηχανική προσκόλληση στην παράδοση (όσο και καταξιωμένη και αν είναι) οδηγεί λιγότερο στην ουσιαστική πίστη και περισσότερο στη φυγή από το υπαρξιακό άγχος που ο μεταμοντέρνος τρόπος ζωής δημιουργεί. Οδηγεί σε έναν καταναγκαστικό μηχανισμό κατασκευής μιας σιγουριάς που είναι τόσο ψεύτικη όσο η ανακούφιση που η ουσιοεξάρτηση ή ο ακραίος καταναλωτισμός προσφέρουν στον μετανεωτερικό άνθρωπο."

Από την άλλη ο Θάνος Οικονομόπουλος στον Ανεμοδείκτη του στην Καθημερινή, απορεί και εξίσταται: "Είναι δυνατόν η πολλαπλώς δοκιμαζόμενη κοινωνία να ανεχθεί το γεγονός πως μοναχοί, «άνθρωποι του Θεού» (και... ακτήμονες, κατά τον βασικό κανόνα της «μοναχικότητας»!), έχουν μετατραπεί σε... σαΐνια μάνατζερ εταιρειών real estate, σε μοναδικούς δημοσιοσχεσίτες που με τα ανοίγματά τους στον κόσμο της πολιτικής και του πλούτου, με «μεταφορικά μέσα» τα «πνευματικά τους τέκνα» και την επιρροή που κατάφεραν να αποκτήσουν, να επιβάλλουν την επιχειρηματική και μόνο «άποψή» τους και να επιτυγχάνουν τον κατεξευτελισμό του κράτους και του νόμου;"

Όχι μόνο είναι δυνατόν, αγαπητέ κ. Οικονομόπουλε, αλλά και επιθυμητόν από τους "πιστούς", οι οποίοι αρέσκονται στα ψέματα, όπως ανέλυσε ο Ν. Μουζέλης. Τρέμουν να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια. Πολύ περισσότερο τρέμουν να την ξεστομίσουν. Έτσι, υποτάσσονται ως πιόνια στους πάσης φύσεως "γεροντάδες", οι οποίοι τους κανονίζουν τη ζωή, αφιονίζοντάς τους και ελέγχοντας πλήρως το αυτεξούσιό τους. Και οι πιστοί "βολεύονται", γιατί η ζήτηση της αληθείας έχει και προσωπικό κόστος. Έτσι, τα "πνευματικά τέκνα", γενίτσαροι καθώς είναι, εκτελούν απίστευτες εντολές, που δεν τις βάζει ο νους του ανθρώπου. Γιατί ο γεροντισμός και δη ο αγιορειτικός ασκεί μια ...δαιμονική γοητεία! Γνωστά πράγματα. Τα έχουν γράψει και κάποιοι νουνεχείς αγιορείτες.