ΣΤΗΝ ΣΤΕΨΗ ΤΗΣ ΠΟΠΠΑΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟ

Για μια ακόμη φορά φέτος βρέθηκα στην Κόρινθο για ένα πολιτιστικό γεγονός. Τον Ιούλιο παρακολούθησα τη συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων με έργα Φίλιππου Τσαλαχούρη στα Εξαμίλια, χθες στον φροντισμένο Αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Κορίνθου απήλαυσα την «Στέψη της Ποππαίας» του Μοντεβέρντι, μια παραγωγή του Φεστιβάλ Όπερας Αρχαίας Κορίνθου.

Πρόκειται για ένα θεσμό που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2003 με πρωτοβουλία της διακεκριμένης μέτζο σοπράνο Μαίρη - Έλεν Νέζη και έχει πλέον καταξιωθεί στη συνείδηση του μουσικόφιλου κοινού.
Η φετινή παραγωγή ανέβηκε και με τη συνδρομή της δραστήριας Λέσχης Φίλων Κλασσικής Μουσικής Πατρών.
Το τοπίο είναι συγκλονιστικό καθώς γέρνει ο ήλιος στη δύση του. Το φυσικό σκηνικό, όπου εκτυλίσσεται η σκηνική δράση, με τους τρεις κίονες Κορινθιακού ρυθμού του Ναού της Οκταβίας και τον περιβάλλοντα αρχαιολογικό χώρο, είναι επίσης ένα ισχυρό δέλεαρ για να βρεθείς και να ξαναβρεθείς εκεί για μια παράσταση μπαρόκ όπερας, με θεματολογία εμπνευσμένη από την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρωμαϊκή εποχή.
Στο μπαρόκ ορχηστρικό σύνολο Μοντεβέρντι, υπό τον σπουδαίο του είδους μαέστρο Γιώργο Πέτρου, συμμετείχαν και οι εκ Πατρών μουσικοί Γιάννης Μαυρίδης & Μαριάννα Σαφάροβα (βιολί), Γιούρι Μπεσσόνοφ (βιολοντσέλο) και ο απίθανος Μάρκελλος Χρυσικόπουλος στο τσέμπαλο (βοηθός μαέστρου επίσης).

Τους βασικούς ρόλους ερμήνευσαν οι: Τζένη Δριβάλα (Ποππαία), Φλορίν Τσέζαρ Ουάτου (Νέρων), Μαίρη – Έλεν Νέζη (Οκταβία), Ειρήνη Καράγιαννη (Όθων), Πέτρος Μαγουλάς (Σενέκας), Πώλ Ζαχαριάδης (Αρνάλδα), Μίνα Πολυχρόνου (Έρωτας/κοπέλλα), Μυρσίνη Μαργαρίτη (Δρουσίλλα/Αρετή), Κασσάνδρα Δημοπούλου (Βαλέττο/Τύχη), Γιάννης Φίλιας (Λουκάνιος/Στρατιώτης).
Η Νέζη «κλέβει» πάντα την παράσταση. Μόνη αυτή γεμίζει τη σκηνή. Ούτε νότα δεν χάνεται. Η υποκριτική της είναι κατακτημένη. Αλλά και όσοι έχουν ξανασυνεργαστεί σε μπαρόκ όπερες, όπως η Ειρήνη Καράγιαννη, ο Π. Μαγουλάς, ο Π. Ζαχαριάδης, είναι εγκλιματισμένοι και αποδίδουν το μέγιστο από κάθε άποψη. Πειστικός και ο κόντρα τενόρος Τσέζαρ Ουάτου ως Νέρων. Πολύ καλές οι παρουσίες της Μίνας Πολυχρόνου και της Μυρσίνης Μαργαρίτη.

Μου άρεσε πολύ η σκηνοθεσία της Μαρίας Γυπαράκη, η οποία βέβαια δεν είναι τυχαία, έχει θητεία στο χώρο. Τη βρήκα ευρηματική, σύγχρονη και κλασική μαζί. Κατόρθωσε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών που κατέκλυσαν το χώρο για δυο συνεχόμενες βραδιές.
Στο σημείωμά της που δημοσιεύεται στο πρόγραμμα της παραστασης, η Γυπαράκη κλείνει διερωτώμενη:
«Και εμείς;
Πώς θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τη Στέψη της Ποππαίας δίχως να την προδώσουμε, πώς θα ήταν δυνατόν να προκαλέσουμε τη συγκίνηση μετά από αιώνες που μας χωρίζουν από το έργο;Ας σκύψουμε ευλαβικά πάνω στα ερείπια και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη γλώσσα τους».
Νομίζω πως η προσέγγιση της Γυπαράκη την δικαίωσε απόλυτα.

Ήταν μια ακόμα προσφορά του Γιώργου Πέτρου και της Μαίρη – Έλεν Νέζη. Αυτοί έκαναν ευρέως γνωστή την μπαρόκ όπερα στην Ελλάδα. Και συνεχίζουν με πείσμα και μεράκι. Είμαι ευτυχής διότι με τιμούν με τη φιλία τους.

Στην Μαίρη - Έλεν που τα τελευταία χρόνια κάνει μια λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό εύχομαι πραγματικά τα κάλλιστα.