Κυριακή βράδυ έξω από την "Τεχνόπολις" στο Γκάζι. Μόλις είχα παρακολουθήσει μια παράσταση χορού και βγαίνοντας στην Πειραιώς συνειδητοποιώ, για πρώτη φορά, ότι ο απέναντι τοίχος είναι ένα ποίημα - γκράφιτι! Χρώματα, σχέδια, φιγούρες, αντικείμενα, περίεργοι συνδυασμοί, σε μια μεγάλη επιφάνεια παλιού, βιομηχανικού προφανώς, κτιρίου, λάμπουν μες στη νύχτα. Πήρα αμέσως με το κινητό μου μερικές όψεις του τεράστιου αυτού τοιχο - ποιήματος και σας τις παρουσιάζω, φίλοι μου. Τις αφιερώνω στον φίλτατο Π.Κ. ο οποίος με δίδαξε, χωρίς να 'ναι στις προθέσεις του, να μην προσπερνώ τη σύγχρονη αυτή τέχνη του δρόμου, που μέχρι πρότινος δεν ήλκυε την προσοχή μου. Τελικά πολλά είναι αυτά γύρω μας που δεν πρέπει να τα παραθεωρούμε. Δίνοντάς τους την πρέπουσα κάθε φορά σημασία, εμβαθύνουμε στην καθημερινότητά μας, στις αλλαγές που συντελούνται, στις προοπτικές για μια ποι(η)οτικότερη ζωή.
Ωωω, ευχαριστώ τα μάλα! Όντως ποιήματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρω για τη νέα ενασχόληση! Είναι κι αυτή μια σχεδία διαφυγής στο της καθημερινής χαμέρπειας πέλαγος!...
Καλημέρα με ό,τι καλό!
Και οξύνουμε την ευαισθησία μας. Στην ομορφιά της πόλης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρἐσουν αυτἐς οι σύγχρονες μνημειακές τοιχογραφίες και πάντοτε στέκομαι να τις στοχαστώ. Συνήθως ἐχουν θέματα από τη ζωή στο κέντρο της μητρόπολης και υφολογικά υπάρχει ένα παιχνίδι με τον υπερρεαλισμό.
Πέρα από την αισθητική των εικόνων που δημιουργούν τάσεις από τους ζωγράφους τους, ας σκεφτούμε και πόσο ριψοκίνδυνη είναι η ενασχόληση, λόγω ύψους.
Αισθάνομαι ότι αξίζει να συνομιλήσουμε με αυτή τη ζωγραφική και θα αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο...
Αγαπητέ ardalion,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για το ουσιαστικό σχόλιό σου. Συμφωνώ με τους προβληματισμούς σου και σκέφτομαι ότι πολλά σημεία των πόλεων θα μπορούσαν να κοσμούνται απ' αυτή την σύγχρονη ζωγραφική του δρόμου.
Οι "άρχοντες" είναι ανίκανοι να συλλάβουν ένα τέτοιο πρόγραμμα "ευαισθησίας". Άρα το μόνο που μένει είναι να επαφιέμεθα στην φιλοτιμία των ...γκραφιτάδων.