Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΒΒΟΥΡΑ

Η καινούργια ποιητική δημιουργία του Πατρινού λογοτέχνη κ. Δημήτρη Κάββουρα, του οποίου απολαμβάνω φιλίας και εμπιστοσύνης, είναι ένας ύμνος στον Ελληνισμό!
Τα Τοπία μνήμης Ελληνικά (εκδ. περί τεχνών), έτσι καθώς διατρέχουν την ελληνική ιστορία (Αρχαιότητα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία, Έπος του ‘40), μας την παρουσιάζουν σαν ένα ποτάμι που κυλάει ασταμάτητα χιλιάδες χρόνια τώρα και εκβάλει στις ψυχές των Οικουμενικών Ελλήνων.
Ο Δημήτρης Κάββουρας, «ωραίος ως Έλλην», μας παίρνει απ’ το χέρι και μας οδηγεί στην απ’ αιώνων γνωστή διεύθυνση: Ελλάδα!
Έχει χωρίσει το ποίημά του – ποταμό σε τέσσερις παραπόταμους (αντίστοιχες ιστορικές περίοδοι), με προλεγόμενα και επιλεγόμενα για όχθες.
Στα Ιστορούμενα Β’ ο Χριστιανισμός ανατέλλει! Και ο Απόστολος Παύλος κηρύττει πάση τη κτίσει. Ο Δ. Κάββουρας είναι εραστής του Αποστόλου των Εθνών. Συνήθως οι διανοούμενοι και οι άνθρωποι της τέχνης αντιπαθούν τον Απόστολο των Εθνών και στέκονται κριτικά απέναντί του. Για τον Κάββουρα, όπως και για την ιστορία προσθέτω, ο Παύλος είναι μέγας!
Έτσι του αφιερώνει μια και πλέον σελίδα του βιβλίου του, τονίζοντας, φυσικά, και την εν Αρείω Πάγω περίφημη δημηγορία του Αποστόλου. Σας παραθέτω, φίλοι μου, το σχετικό απόσπασμα:

Κι αυτός που σημάδι του είχε
του διώκτη τη βούλλα
στα μισά του δρόμου σκόνταψε
τυφλωμένος από ένα φως ξαφνικό.
Κι όταν, τριήμερος και νήστις, ανέβλεψε
πήρε τον άλλο δρόμο – αυτόν
που από τότε μέσα του είχε χαραχθεί.
Κι η δημοσιά κι η στενωπός δρόμοι σκολιοί
και δύσβατοι
Παρ’ όλο το φως και τον που προπορευόταν
άγγελο – οδηγό. Κι η μέρα αρένα κι η νύχτα
δεσμωτήριο.

Κι όταν ο δεισιδαίμων λαός τον πρωτάκουσε
στο Βράχο
την ίδια γλώσσα να μιλεί
κατάλαβε αλλοιώς τον ποιητών τα λόγια
μ’ εκείνο το «ειρήκασι» που είπε.
Καθένας μετά απ’ αυτό
άρχισε να ψάχνει μέσα του
το πώς ζει, το πώς κινείται, το πώς υπάρχει
και το πώς «εν αυτώ».

Κι όταν τον Άγνωστο γνώρισε
έβαλε πλώρη για κει
που «ού παντός εσθ’ ο πλους».
Και χωρίς του οδοιπόρου τη σκευή
- όντας ο ίδιος σκεύος εκλογής –
μπήκε στην πόλη των εταιρών και των εμπόρων
ειρηνικά, χωρίς κύμβαλα αλαλάζοντα
και ήχους χαλκού.