Στιγμές αυτοσυγκράτησης
Το σώμα μου με παρέσυρε σε μια παρανομία
και η ψυχή μου συγκρουόταν.
Αναρωτιόμουν αν ήταν φόβος ή Αγάπη
που δάμασε το σώμα.
Άφωνα ξεφωνίζω: Πού θέλω να πάω;
Ακόμη δεν έχω απαντήσει
γιατί ψάχνω την ειλικρίνεια,
που όλο μου διαφεύγει
λες και δεν υπάρχει καν.
...Σαν και να ζει
σ' ένα κόσμο άπιαστο.
Σε ποιον μπροστά να είμαι ειλικρινής;
Τους κανόνες που με οδηγούσαν,
με πόνο το σώμα μου τους ξέχασε
γιατί του κάνανε κακό.
Σε ποιον μπροστά να είμαι ειλικρινής;
Σε αυτά που με έμαθαν ή
σε αυτά που οδηγούν στη λύτρωση;
Αχ...
Λύτρωση...
Σε ποιο σταθμό του τραίνου
θα σε βρω, να μου πεις το μυστικό;
....
Παρόλα αυτά,
συνεχίζω να ζω.
- Ελεύθερη -
Αταλάντα, 10-6-08
άμεση η Αταλάντα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤάσος
Έτσι νομίζω κι εγώ Τάσο. Την ποίησή της διακρίνει η αμεσότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η φίλη, που ανακάλυψε τυχαία το blog μου, "δοκιμάζει" την ποιητική της αντοχή πρωτοδημοσιεύοντας εδώ!
Με δεδομένες και άλλες συνεργασίες φίλων, χαίρομαι που η Ιδιωτική Οδός προσελκύει όλο και περισσότερους οδίτες, για βόλτα, ρεμβασμό ή περιπατητική, ας πούμε, φιλοσοφία.
Έρρωσο!