ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗΣ

... Μια ουσιαστική προϋπόθεση της προσευχής είναι η συγχώρηση και καταλλαγή με τον άνθρωπο που έτυχε να έχουμε διαφορές. Οι Πατέρες τονίζουν ότι ακόμη κι αν δεν είμαστε εμείς που φταίξαμε να χαλάσουν οι σχέσεις μας με τον συνάνθρωπο, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι κάθε στιγμή για την αποκατάστασή των, ξεχνώντας το κακό που μας έκαμαν. Γι' αυτό ακριβώς ονομάζουν αυτή τη δύναμη για συγχώρηση "αμνησικακία", δηλ. λησμονιά του κακού. Εδώ όμως πρέπει να κάνουμε κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις. Γιατί συχνά, δυστυχώς, γίνεται όχι μόνον δολία, αλλά και άκρως επικίνδυνη κατάχρηση της μεγαλοψυχίας που οι Πατέρες απαιτούν από τον πιστό.

Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι όχι απλώς άφρονες και σκληρόκαρδοι, αλλά κυριολεκτικά αναίσχυντοι, που η δίψα του χρήματος τους κάνει αδίστακτους εκμεταλλευτές των άλλων. Όπως είναι γνωστό, πρωτοπόροι σ' αυτό το αλόγιστο παιχνίδι χρήματος και κοινωνικής προβολής, για να μπορούν να επιβληθούν άνευ όρων σε όλους τους άλλους, ακόμη και στο σύγχρονο κράτος, είναι οι εκπρόσωποι της λεγόμενης τέταρτης εξουσίας, τα λεγόμενα Media. Δημιουργώντας ένα πλαστό κόσμο με δικές του αξίες και δικά του ήθη, ζουν συνεχώς στο μεθύσι της αυταπάτης ότι βρίσκονται στο επίκεντρο της γης - κάποτε και πάνω απο τη γη - με τον αδιαμφισβήτητο από οποιαδήποτε άλλη δύναμη "κυβερνοχώρο" τους. Έτσι μπορούν άνετα να σπιλώνουν κατά βούληση συνειδήσεις και θεσμούς, καταστρέφοντας την ειρήνη ανύποπτων πολιτών, και κατασκανδαλίζοντας τους αφελέστερους ή απληροφόρητους.

Όταν δε ο θιγόμενος, για να υπερασπισθεί τη θιγόμενη τιμή του, προσφεύγει στα υπό της πολιτείας ένδικα μέσα, τότε ο εξ επαγγέλματος και κατεστημένος συκοφάντης επιστρατεύει το μέγιστο βαθμό υποκρισίας, υπενθυμίζοντας την συγχώρηση και την ανεκτικότητα που δίδαξε στον κόσμο ο Χριστός, τον οποίο οι ίδιοι μήτε πίστεψαν ποτέ μήτε φοβήθηκαν. Αποκορύφωμα της υποκρισίας και του θράσους των είναι να νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να ζητούν δημοσίως από το θύμα της εν ψυχρώ κακουργίας των να τους συγχωρήσει άνευ όρων, απλώς επειδή το θύμα είναι πιστός. Το να συγχωρούμε όμως αδιακρίτως τέτοιους αμετανόητους εγκληματίες, ισοδυναμεί με συνεταιρισμό μαζί των και συνενοχή. Αν δεν τους επαναφέρουμε παιδαγωγικώς εις την τάξη, τους βοηθούμε να αποθρασύνονται και να συνεχίζουν τη φθοροποιό δράση των, δημιουργώντας νέα θύματα και πολλαπλασιάζοντας τα μίση. Έτσι όμως δεν βλάπτουν μόνο τους άλλους, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Άρα η αμνησικακία ως λήθη και αμνήστευση του κακού πρέπει να αναφέρεται μόνο σε τετελεσμένο κακό που πραγματοποιήθηκε μεν, αλλά τελείωσε. Όχι σε κακό που μένει πάντα ανοιχτό να συνεχίζεται σαν συρίγγιο.

Ο άνθρωπος της Πίστεως ποτέ δεν μπορεί να γίνει απαθής θεατής του κακού στον κόσμο. Μήτε παθητικός παρατηρητής του κάθε βέβηλου, μεταθέτοντας την αναχαίτιση του κακού σε υπερφυσική του Θεού επενέργεια. Ο Χριστιανός, όσο βρίσκεται σε τούτο τον κόσμο, ξέρει πως είναι μέλος ζωντανό και ενεργό της "στρατευομένης" Εκκλησίας. Και στρατιώτης σημαίνει πάλη και αγώνα συγκεκριμένο και ανυποχώρητο κατά παντός εναντίου στη θεία δικαιοσύνη. Σ' αυτόν όμως τον αγώνα, ο πιστός μήτε "εκδικείται", μήτε "ανταποδίδει". Ξέρει καλά ότι μόνον ο Θεός δικαιούται κάτι τέτοιο: "Εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω" (Ρωμ.12,19).

Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, Περί Προσευχής, Εκδ. Αρμός, σειρά Γέφυρες, Αθήνα 1999, σ. 37-43