ΤΟ ΕΠ' ΕΜΟΙ... ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ...

Με αφορμή σχετικό σχόλιο φίλου του ιστολογίου, επιτρέψτε μου αγαπητοί αναγνώστες της Ιδιωτικής Οδού, να διατυπώσω τις απόψεις μου για την λειτουργία του blog.
Το blog μου είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο. Καταγραφή σκέψεων, προτάσεων, τάσεων, προτιμήσεων, δράσεων, αντιδράσεων. Γράφω για θέματα που με απασχολούν, με ενδιαφέρουν, με συνέχουν. Καταγράφω τις δραστηριότητές μου, οι οποίες αποτελούν, επίσης, μια πρότασή μου για το πώς αντιλαμβάνομαι την Εκκλησία και τον πολιτισμό – ζητήματα ζωής για μένα – και την μεταξύ τους διάδραση.
Στο ιστολόγιό μου όντως παρατηρείται κάτι περίεργο εκ πρώτης όψεως, αλλά τελικώς όχι δυσερμήνευτο: Οι αναρτήσεις «ποιότητας», ας τις πούμε έτσι, ως «ανενόχλητες» μένουν ασχολίαστες.
Οι αναρτήσεις που έχουν ένα πιο προσωπικό χαρακτήρα και αφορούν σχόλιά μου σε πράξεις ή λόγους εκκλησιαστικών, κυρίως, προσώπων, προκαλούν τα «πυρά» αναγνωστών, είτε εναντίον μου είτε εναντίον προσώπων στα οποία αναφέρομαι. Εκεί το επίπεδο είναι, δυστυχώς, χαμηλό. Απουσία επιχειρημάτων, αγοραία διατύπωση, παρανόηση (εσκεμμένη;) συνήθως των γραφομένων μου, (ηθελημένη;) άγνοια πραγματικών γεγονότων, έκφραση εμπαθών λογισμών έως και ύβρεις και συκοφαντίες και απειλές εναντίον μου ή και άλλων προσώπων, που φυσικά δεν δημοσιεύω, αλλά κρατώ στο αρχείο μου.
Μια φίλη μουσικός βλέποντας κάποια από τα σχόλια μου είπε: «Δεν άντεξα πάνω από 5 λεπτά. Έκλεισα τη σελίδα απορώντας εσύ πώς αντέχεις». Δόξα τω Θεώ έχω γερό στομάχι και πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου, ώστε γνωρίζω από πριν το αποτέλεσμα των κάθε λογής δημόσιων παρεμβάσεών μου. Σαν να βλέπω ταινία α’ προβολής.
Οι ανώνυμοι σχολιαστές που παρεκτρέπονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μας αποκαλύπτουν το επίπεδο των ανθρώπων που «ασχολούνται» με τα εκκλησιαστικά θέματα. Κι αυτό είναι ενδιαφέρον από πολλές πλευρές. Θα πει κανείς: «Κι εσύ ένας απ’ αυτούς είσαι». Ναι, αλλά με μια διαφορά. Είμαι επώνυμος και διεκδικώ – και μέσω του blog – το δικαίωμα στην έκφραση προσωπικής γνώμης. Μέχρι τώρα, πολλοί του εκκλησιαστικού χώρου είχαν συνηθίσει να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Όμως ας το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας. Οι καιροί άλλαξαν κι όλοι μας κρινόμαστε.
Γνωρίζω με σιγουριά ότι έχουν προσπαθήσει με ποικίλους τρόπους να με φιμώσουν. Δικαίωμά τους. Και δικαίωμά μου κι εμέ να συνεχίζω απτόητος, επιτρέψτε μου. Όσο εκείνοι υπόγεια τόσο εγώ υπέργεια. Δεν έχω κάποια εξουσία ούτε «μέσα», όπως θέλουν να νομίζουν μερικοί. Είμαι ολότελα ανεξάρτητος. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν φαντάζει απίστευτη.
«Γιατί ασχολείσαι μ’ αυτούς;» μου λένε καλοπροαίρετα κάποιοι φίλοι. «Κάνε τις συναυλίες σου και τα άλλα ωραία και μη τους δίνεις σημασία». Ναι, φίλοι μου, αλλά εγώ υποστηρίζω ότι η θεολογία και η ζωή δεν είναι αοριστολογία ούτε μεταξύ μας κουτσομπολιό. Αν κάτι μας ενοχλεί, μας αρέσει ή μας ενθουσιάζει, θα πρέπει να το αναδεικνύουμε. Για να είμαστε, όσο γίνεται, τίμιοι με τον εαυτό μας και τους άλλους. Κι ας χαρακτηρίζομαι «κομπλεξικός, γραφικός, ανεπρόκοπος, εμπαθής» κ.α. παρόμοια με τα οποία με «στολίζουν» οι γνωστοί ανώνυμοι φίλοι του ιστολογίου και …εχθροί μου.
Όσοι είστε – κατά το δυνατόν – αντικειμενικοί, ανατρέξτε στις «κουτσομπολίστικες» αναρτήσεις μου. Και δείτε την ξεκάθαρη θέση μου και την απουσία θέσης της άλλης πλευράς. Σε μια εποχή που απλώς επαναλαμβάνω τα χιλιοειπωμένα και αυτονόητα. Την απάντηση οι ενόχως σιωπώντες δεν την χρωστούν σε μένα, αλλά στην Εκκλησία, την κοινωνία και τον εαυτό τους.
Το επ’ εμοί θα συνεχίσω να προβάλλω από το ιστολόγιό μου – και όχι μόνο – την …άλλη Εκκλησία και την…άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει…

Χριστός Ανέστη!

Πίνακας: Άνοιξη, του Νικολάου Γύζη