ΤΟ ΚΑΤΑ HARTMANN ΠΕΝΘΟΣ

Η συναυλία της Ορχήστρας Πατρών ήταν προγραμματισμένη από καιρό στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων, χθες Τρίτη 15 Απριλίου. Άλλαι όμως αι βουλαί του Δήμου, στον οποίον υπάγεται μάλιστα η ορχήστρα.
Έσπευσε ασμένως (;) να παραχωρήσει την πλατεία Γεωργίου για να γίνει συγκέντρωση του Συνασπισμού με ομιλητή τον νεοθηλή πρόεδρό του Αλέξη Τσίπρα.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μετατεθεί η έναρξη της συναυλίας κατά μία ώρα, δηλ. στις 10 το βράδυ, γεγονός που προκάλεσε σύγχυση στους φιλομούσους.
Όλως ατυχής η συγκυρία. Ο κ. Τσίπρας ομίλει και η πλατεία ήταν άδεια! Την ίδια ώρα αρκετοί συμπολίτες μας έσπευδαν στο Απόλλων για τη συναυλία της Ορχήστρας, αλλά ευρίσκοντο προ του Αλέξη. Και ουκ ην αλεξητήριον! Ο Αλέξης κενολογούσε και ουκ ην αλεξίμβροτος…
Λίγο μετά τις 10, τέλος πάντων, και αφού ο Συνασπισμός δεν ήτο αρραγής από πλευράς προσελεύσεως …αλεξιάδων, άρχισε η συναυλία.

Ο Βύρων Φιδετζής διηύθυνε τις παραλλαγές του Πέτρου Πετρίδη πάνω στον ύμνο «Χριστός ανέστη» - έργο δυτικής δομής και επεξεργασίας αλλά γνησίως ελληνικόν – και ακολούθησε το περίφημο κοντσέρτο για βιολί του Hartmann με σολίστ τον διακεκριμένο Γιώργο Δεμερτζή (φωτό). Είναι δύσκολο έργο από κάθε άποψη. Πένθιμο (Funebre), βαρύ, βαθιά δεξιοτεχνικό, λυρικό σε πολλά σημεία, τραγικό σε άλλα. Ο Γιώργος Δεμερτζής έπαιξε το μοναδικό κοντσέρτο για βιολί του Hartmann κυριολεκτικά με κλειστά μάτια! Το ξέρει απ’ έξω! Ερμήνευσε πέρα από τον ορίζοντα… Ανέδειξε το κάλλος του πένθους. Το έργο είναι βιωματικό και ο Δεμερτζής το αντιμετώπισε μόνον έτσι.

Στο δεύτερο μέρος Ντβόρζακ (δύο βαλς) και Μπρίττεν (παραλλαγές σ’ ένα θέμα του Μπριτζ). Η Ορχήστρα υπό την ακριβή διεύθυνση του Φιδετζή απέδειξε για άλλη μια φορά ότι έχει πλούσιο αποθεματικό μουσικότητας. Το θέμα είναι να της δοθεί η ώθηση από πλευράς «ιθυνόντων» του πολιτισμού, πράγμα που δεν το βλέπω να γίνεται. Χρειάζεται αγάπη και δουλειά η Ορχήστρα, αλλά τις ο αγωνιζόμενος;

Αυτό που απόλαυσα τρεις μέρες τώρα με τους δυο σπουδαίους μουσικούς που με τιμούν με την φιλία τους, τον Β. Φιδετζή και τον Γ. Δεμερτζή, ήταν οι περί μουσικής συζητήσεις και δη περί της ελληνικής, της οποίας πιστοί θεράποντες είναι και οι δύο. Υπάρχει ένα μεταλλείο νεοελληνικής μουσικής υψηλού επιπέδου, αλλά πότε οι «ιθύνοντες», και πάλι, του πολιτισμού αυτής της χώρας θα ξυπνήσουν; Νομίζω ποτέ, δυστυχώς… Άρα μένει η Ιδιωτική Οδός. Δι’ υπομονής τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα… Ευτυχώς υπάρχει πολλή ομορφιά ακόμη να αγρεύσουμε.