Φέτος, αγαπητοί φίλοι της Ιδιωτικής Οδού, λόγω της συναυλίας μου στα Γιάννενα και του ταξιδιού μου στην Πόλη, δεν θα είμαι στην Πάτρα κι έτσι δεν θα πραγματοποιήσω την καθιερωμένη μεγαλοβδομαδιάτικη εκδήλωση με το σχήμα μου Πολύτροπον.
Το θέμα της φετινής εκδήλωσης το είχα επιλέξει από πέρυσι: Ο Νυμφίος!
Το θέμα της φετινής εκδήλωσης το είχα επιλέξει από πέρυσι: Ο Νυμφίος!
Κατόπιν της ευγενούς προσκλήσεως της προέδρου του ιστορικού Μορφωτικού Συλλόγου Κυριών, εγκρίτου φιλολόγου κ. Πηνελόπης Κρέτση, θα κάνω το θέμα αυτό, εν σμικρώ, την προσεχή Δευτέρα 14 Απριλίου στην αίθουσα του Μορφωτικού.
Θέμα μέγα, το οποίο απλώς θα τολμήσω να αγγίξω. Κατά την προσφιλή μου συνήθεια ερευνώ και την νεοελληνική δημιουργία γύρω απ’ αυτό.
Έτσι, δημοσιεύω εδώ σήμερα το ποίημα του Ιωάννη Γρυπάρη (1870 – 1942) Ο Νυμφίος και σας καθιστώ, επίσης, κοινωνούς του σπουδαίου πίνακα του μεγάλου ζωγράφου μας Νικολάου Γύζη (που είναι γνωστός για το Κρυφό Σχολειό) Ιδού ο Νυμφίος έρχεται (1900, λάδι σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας). Είναι σημαντικό να πούμε εδώ ότι με τον Νυμφίο του ο Γύζης σφραγίζει την καλλιτεχνική του δημιουργία, αφού τις πρώτες μέρες του 1901 τον βρίσκει ο θάνατος.
Ο Νυμφίος
Ιωάννη Γρυπάρη
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Στη σκοτεινιά που ολόγυρά μου απλώνει
τρέμει θαμπό τ΄ ασημοκάντηλό μου·
κι εδώ, όπου ασυντρόφιαστη και μόνη
αποτραβιούμαι, νιώθω να ζυγώνη
το σύγκρυο αναφτέριασμα του τρόμου.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Ο χνουδωτός καντηλοσβήστης πάει
στο φως που τον τραβάει, πάει και πέφτει·
φάντασμα καλοθύμητο περνάει
μ΄ ανάλαφρον ανάσυρμα και πάει
και πνίγεται στα βάθη του καθρέφτη.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Με νήμ΄ ανεμοκλώστινο η αράχνη
της έγνοιας πλέκει στην καρδιά μου δίχτυ·
σαν κάποιο χέρι κρούσταλλο μού ψάχνει
των σπλάχνων μου τα σπλάχνη – μα ούτε άχνη
μουδ΄ ανεπνιά γρικάω το μεσανύχτι.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Και σφαλιχτά τα μάτια μου σκεπάζω
με τα χέρια και κρύβω το κεφάλι
βαθιά στο προσκεφάλι... και κοιτάζω
τ΄ ανάερο φάντασμα, που δεν τρομάζω,
στα βάθια της ψυχής μου να προβάλλη.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Πάσα στιγμή, που ζη την πάσα ημέρα,
την έγνοια την ανείκαστή μου, ω Πόθε,
πληθαίνοντας, μου κρυφολές : – Καρτέρα,
να ιδής, λιχνίζοντας στον ίσιο αγέρα,
πέρα τις πίκρες, τη χαρά σου εδώθε!
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Έλα, εκλεκτέ, σφιχτοπερίπλοκέ μου,
η ελπίδα μου κι η γλυκαπαντοχή μου·
έλα, εκλεκτέ, που ακαρτεράω, και πιε μου,
ροδέμνοστε και παγκαλόμορφέ μου,
στη φούχτα μου εδώ μέσα την ψυχή μου!
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Στη σκοτεινιά που ολόγυρά μου απλώνει
τρέμει θαμπό τ΄ ασημοκάντηλό μου·
κι εδώ, όπου ασυντρόφιαστη και μόνη
αποτραβιούμαι, νιώθω να ζυγώνη
το σύγκρυο αναφτέριασμα του τρόμου.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Ο χνουδωτός καντηλοσβήστης πάει
στο φως που τον τραβάει, πάει και πέφτει·
φάντασμα καλοθύμητο περνάει
μ΄ ανάλαφρον ανάσυρμα και πάει
και πνίγεται στα βάθη του καθρέφτη.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Με νήμ΄ ανεμοκλώστινο η αράχνη
της έγνοιας πλέκει στην καρδιά μου δίχτυ·
σαν κάποιο χέρι κρούσταλλο μού ψάχνει
των σπλάχνων μου τα σπλάχνη – μα ούτε άχνη
μουδ΄ ανεπνιά γρικάω το μεσανύχτι.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Και σφαλιχτά τα μάτια μου σκεπάζω
με τα χέρια και κρύβω το κεφάλι
βαθιά στο προσκεφάλι... και κοιτάζω
τ΄ ανάερο φάντασμα, που δεν τρομάζω,
στα βάθια της ψυχής μου να προβάλλη.
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Πάσα στιγμή, που ζη την πάσα ημέρα,
την έγνοια την ανείκαστή μου, ω Πόθε,
πληθαίνοντας, μου κρυφολές : – Καρτέρα,
να ιδής, λιχνίζοντας στον ίσιο αγέρα,
πέρα τις πίκρες, τη χαρά σου εδώθε!
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...
Έλα, εκλεκτέ, σφιχτοπερίπλοκέ μου,
η ελπίδα μου κι η γλυκαπαντοχή μου·
έλα, εκλεκτέ, που ακαρτεράω, και πιε μου,
ροδέμνοστε και παγκαλόμορφέ μου,
στη φούχτα μου εδώ μέσα την ψυχή μου!
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφή