Στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα του 17ου αιώνα (και συγκεκριμένα το 1668) ένας Γάλλος περιηγητής επισκέφθηκε σχολείο των υποδούλων Ελλήνων και περιγράφει τα εξής αποκαλυπτικά:
«Βρήκαμε τριάντα παιδιά καθισμένα σε πάγκους και το δάσκαλό τους να τους μαθαίνει ανάγνωση. Παρακολουθήσαμε τη μέθοδο διδασκαλίας του. Ήταν πραγματικά μεγαλοφυής. Ο δάσκαλος κατόρθωνε να επιβάλλει σ’ όλα τα παιδιά να διαβάζουν το μάθημα συγχρόνως, χωρίς να γίνεται διόλου σύγχυση. Το κείμενο που μελετούσαν είχε τόσες λέξεις όσες και ο αριθμός των μαθητών. Ο πρώτος μαθητής διάβαζε την πρώτη λέξη, ο δεύτερος τη δεύτερη, ο τρίτος την τρίτη κ.ο.κ. Κι όποιος διάβαζε σωστά τη λέξη του, μπορούσε σαν αμοιβή να διαβάσει και τις τριάντα λέξεις. Αν όμως έκανε λάθος, επαναλάμβανε τη λέξη ο διπλανός του, την άρπαζε ο παρακάτω κ.ο.κ. Έτσι και οι τριάντα μαθητές βρίσκονταν συνέχεια σε συναγερμό και με κομμένη ανάσα παρακολουθούσαν την ανάγνωση καραδοκώντας πότε θα έρθει η σειρά τους να διαβάσουν χωρίς κόμπιασμα και καθυστέρηση. Έτσι το μάθημα γινόταν συλλογικά και κέντριζε αδιάκοπα τη φιλοτιμία και την άμιλλα».
Ουδέν σχόλιον…
Ουδέν σχόλιον…
Η φωτογραφία: Σκηνή διδασκαλίας, από το εξώφυλλο του βιβλίου Αλφαβητάριον Μικρόν… Βιέννη 1816
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου