ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ ΤΗΣ ΕΤ1 ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΣΤΕΡΗ

Την ερχόμενη Κυριακή 2 Ιουνίου μετά τη Θεία Λειτουργία θα προβληθεί η γνωστή εκπομπή Αρχονταρίκι, την οποία επιμελείται και παρουσιάζει με επιτυχία επί σειρά ετών ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος.

Προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου είναι ο Άρχων Πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Λεωνίδας Αστέρης. 

Τα γυρίσματα της εκπομπής έγιναν στο Φανάρι και τον Σύνδεσμο Μουσικοφίλων Πέραν στην Κωνσταντινούπολη.
Νομίζω πως είναι η πρώτη μεγάλη τηλεοπτική συνέντευξη του Άρχοντος Πρωτοψάλτου Λεωνίδα Αστέρη, κι απ' αυτή την άποψη η εκπομπή - αφιέρωμα σ' αυτόν αποτελεί και μια συμβολή στην καταγραφή των απόψεων ενός μεγάλου της ζώσας ψαλτικής Πατριαρχικής παράδοσης κι ενός γνήσιου Ρωμιού της Πόλης. 

Η Ιδιωτική Οδός δημοσιεύει σήμερα, εκτός από το τρέιλερ της εκπομπής, φωτογραφίες από τα γυρίσματα που τράβηξε ο Δημήτρης Ν. Σαμπαζιώτης.

ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ "1821" ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΚΟΥΡΗ

Παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ στο Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών - Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία, η παρουσίαση του βιβλίου της συγγραφέως Αθηνάς Κακούρη με τίτλο «1821: Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε» (εκδόσεις Πατάκη).

Για το βιβλίο μίλησαν: η Αναπλ. Καθηγήτρια Σύγχρονης Ιστορίας και Διεθνούς Πολιτικής & Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Κωσταντίνα Ε. Μπότσιου, και η Ζωή Αντωνοπούλου-Τρεχλή, Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων Ν. Αχαϊας, η οποία και προλογίζει το βιβλίο. 

Η εκδήλωση διοργανώθηκε σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Πατάκη.

Στο νέο αυτό βιβλίο της η αγαπημένη της Ιδιωτικής Οδού συγγραφέας Αθηνά Κακούρη εξηγεί συνοπτικά το πώς και γιατί διατηρήθηκε ο ελληνισμός ζωντανός στα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας και αφηγείται τα κύρια γεγονότα, –πολεμικά, πολιτικά και διπλωματικά– των δέκα ετών από την Επανάσταση του 1821 ως τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1831. Αυτόν βλέπει ως κυρίαρχη μορφή, και επισημαίνει τις δυνάμεις εκείνες που τον εμπόδισαν τότε να δημιουργήσει κράτος, φτάνοντας ως και στη δολοφονία του. 

Η εικονογράφηση στόχο έχει κυρίως την καλύτερη κατανόηση της στρατηγικής. Ο τρόπος της γραφής είναι απλός και άμεσος, τα ονόματα και οι ημερομηνίες περιορισμένες, ενώ γίνονται αναφορές και συσχετισμοί που βοηθούν τον αναγνώστη –παιδί ή ενήλικα– να συναισθανθεί το πόσο αυτό το παρελθόν επηρεάζει τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, άρα τη ζωή του. Γι' αυτό και η συγγραφέας χρησιμοποιεί το εύρημα του β' ενικού προσώπου. Για να ...ταρακουνήσει τον αναγνώστη, ανοίγει, π.χ., το βιβλίο της ως εξής: "Εσύ, λοιπόν, ποιος είσαι;"

Το 1821 της Αθηνάς Κακούρη (τις διορθώσεις επιμελήθηκε ο επίσης φίλος της Ιδιωτικής Οδού φιλόλογος Δημήτρης Καραδήμας) είναι συναρπαστικό. Είναι ιδανικό, θα έλεγα, για σχολικό εγχειρίδιο, με δεδομένη την απαξίωση της ιστορίας - και δη της ελληνικής - στο σύγχρονο σχολείο. Η ιστορία σαν μυθιστόρημα, θα μπορούσαμε να πούμε.

Σε πρόσφατη συνέντευξή της και στο ερώτημα τι ξέρουν οι Έλληνες για το 1821, η Αθηνά Κακούρη απαντά: 

Φοβούμαι ότι ξέρουν πολύ λίγα. Αυτό αφενός είναι φυσικό: Έχουμε τη μακρύτερη Ιστορία, διπλή και τρίδιπλη απ’ όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη – κάπου τέσσερες χιλιάδες χρόνια. Ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να την ξέρουν, έστω και χοντρικά, όλη. Από την άλλη μολονότι η λογοτεχνία (πεζό και ποίηση) έχει αφιερώσει πολλά στο ιστορικό μυθιστόρημα, τα σύγχρονα μέσα –κινηματόγραφος και τηλεόραση– αδιαφορούν για την ιστορική μας μνήμη ή καταπιάνονται να τη στρεβλώσουν. Αποτέλεσμα: χαλάει κόσμο το Downton Abbey ή ο Σουλεϊμάν, αλλά δε θα βρείτε ούτε μία ταινία της προκοπής για την οθωνική μας εποχή, π.χ., όταν δημιουργείται η πανέμορφη νεοκλασική Αθήνα, ή για τους εκπληκτικούς Βαλκανικούς Πολέμους. Άμα σκεφτείτε πώς τη δημόσια τηλεόραση την πληρώνουμε εσείς κι εγώ, θα οδηγηθείτε σε συμπεράσματα θλιβερά.

Ευχόμαστε στην αειθαλή κυρία Αθηνά Κακούρη πάντα να μας κρατάει σε εγρήγορση και να μας υποδεικνύει με το έργο της μια ζωή εν επιγνώσει. 

Στο βήμα η Καθηγήτρια Σύγχρονης Ιστορίας Κωσταντίνα Ε. Μπότσιου

Ομιλεί η φιλόλογος Ζωή Αντωνοπούλου-Τρεχλή

Ο Πρόεδρος  του Μουσείου Αντώνιος Βογιατζής

ΟΙ "ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ" ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Η είδηση λέει ότι το βυζαντινής τεχνοτροπίας πορτρέτο του μεγάλου ποιητή Κ.Π. Καβάφη από τον υπερρεαλιστή ζωγράφο και ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο πουλήθηκε για 88.500 ευρώ, σύμφωνα με την iefimerida, σε δημοπρασία του οίκου Π. Βέργος.

Ο "Βυζαντινός Καβάφης" είναι γεγονός στην επιστήμη από καιρό. Τώρα διαβάζω ότι έγινε και ταινία με αυτόν τον τίτλο (σκηνοθέτης: Πάνος Κυπαρίσσης) που θα προβληθεί στις 4 Ιουλίου στους Δελφούς, στο πλαίσιο εκδηλώσεων για το Έτος Καβάφη που διοργανώνονται στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών.

Όμως είναι και ο Εγγονόπουλος "βυζαντινός". Έτσι, από την έκδοση "Νίκος Εγγονόπουλος, ο Βυζαντινός" Αθήνα 2001, διαβάζω στην εισαγωγή το σχετικό κείμενο του καθηγητού Νίκου Ζία, όπου αναφέρεται και στον "Βυζαντινό Καβάφη" του Εγγονόπουλου. Γράφει ο καθηγητής Ν. Ζίας:

Στη δεκαετία του '40 τα έργα της βυζαντινίζουσας τεχνοτροπίας περιορίζονται πολύ. Στις αρχές και στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής ζωγραφίζει (1942) τον ναυμάχο της Επανάστασης του '21, τον Μιαούλη , συνδυάζοντας στοιχεία από τη βυζαντινή του θητεία αλλά και την υπερρεαλιστική του δημιουργία. Το πρόσωπο, τα χέρια, αλλά μέχρι ενός σημείου και τα ενδύματά του, δουλεύονται με τη σκληρή «βυζαντινή» γραφή, και το πρόσωπο μάλιστα με δυνατές αντιθέσεις και σχηματοποιήσεις. Τα σύννεφα όμως στο γαλάζιο αδιαβάθμητο ουρανό είναι τα σπαθάτα σύννεφα της υπερρεαλιστικής του τοπιογραφίας. 

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης είναι το δεύτερο σίγουρα χρονολογημένο (1948) έργο της περιόδου αυτής. Ο αγαπημένος ποιητής αποδίδεται από μια φωτογραφία που έδωσε ο Τόμπρος στον Εγγονόπουλο, όταν ο Καβάφης ήταν άρρωστος στο Νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. «Ήταν πολύ καταπονημένος -γράφει ο Εγγονόπουλος - αλλά είχε μια φλόγα μέσα του, αυτή τη θεϊκή φλόγα. Και αυτή τη φωτογραφία δεν ήθελα να την αφήσω έτσι και με τον πίνακα μου την καθάρισα». 

Ο ποιητής παριστάνεται κατ' ενώπιον, μέχρι τη μέση, με πλούσια μαλλιά και χαρακτηριστική χειρονομία με το αριστερό χέρι. Φοράει μεγάλο πράσινο μαντίλι στο λαιμό και καρό κόκκινο σακάκι. Το πρόσωπο του πλάθεται με τη βυζαντινοπρεπή τεχνική των λευκών γραμμών που χαρακτηρίζει τα φυσιογνωμικά του γνωρίσματα. Πίσω υπάρχει τμήμα τοιχογραφίας με άνδρα πού κρατάει ειλητό, με το κείμενο:«Δόκιμε Σοφιστή που απέρχεσαι εκ Συρίας και περί Αντιοχείας σκοπεύεις να συγγράψεις». Η επιγραφή ΚΩΝΣΤ. ΚΑΒΑΦΗΣ γράφεται με κλασικά στοιχεία.

ΤΟ «ΑΛΗΣΤΟΣ – ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ» ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

φωτογραφίες: Ιδιωτική Οδός

Καλησπέρα σας από Το Σπίτι της Κύπρου, στο κέντρο της Αθήνας, αγαπητοί συνοδίτες. 

Εδώ αυτή την ώρα παρουσιάζεται το βιβλίο «Άληστος – Όταν γυρίσεις να χαμογελάς», του Πατρινού δημοσιογράφου Κώστα Μπουλμπασάκου. 

Ένα βιβλίο για την Κύπρο, από τις εκδόσεις Διαπολιτισμός που μαζί με την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου – Ηπείρου - Νήσων, συνδιοργανώνουν την αποψινή εκδήλωση.  

Για το βιβλίο ομιλούν ο φιλόλογος – συγγραφέας Μάριος Μιχαηλίδης και ο τ. Διευθυντής του Αρσακείου Πατρών Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης. Αποσπάσματα από το βιβλίο διαβάζει ο γνωστός και αρχοντικός ηθοποιός Τρύφων Καρατζάς. 

Το «Άληστος – Όταν γυρίσεις να χαμογελάς» είναι η ιστορία μιας πολύτεκνης κυπριακής οικογένειας που αρχίζει το 1957 και τελειώνει το 2004 την ημέρα δημοψηφίσματος του Σχεδίου Ανάν. 

Ο συγγραφέας βάζει αμέσως τον αναγνώστη στο κλίμα μιας άλλης εποχής, κι ενός άλλου τόπου, όπου οι άνθρωποι δεν μετρούσαν το χρόνο με το ημερολόγιο, αλλά με τα ιστορικά γεγονότα που προκαλούσαν καταλυτικές ανατροπές στη ζωής τους. Είναι η Κύπρος με τα μάτια ενός Ελλαδίτη, που αγάπησε το νησί και τους ανθρώπους του, για την ομορφιά τους, τα πάθη τους και την παλικαριά τους.

Ανδρέας Σάββα, Σημαία

Διαβάστε στην Ιδιωτική Οδό σχετικές με το βιβλίο αναρτήσεις:

- Παρουσιάστηκε στην Πάτρα το "ΑΛΗΣΤΟΣ" για την Κύπρο του Κ. Μπουλμπασάκου.

- Για το "ΑΛΗΣΤΟΣ" - Κείμενο του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ: "Είν’ ένας άγγελος αετός..."

Αγία Σοφία, ο Άγγελος

Ο δίσκος «Για τη Ελένη» του Μάνου Χατζιδάκι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1978, με ερμηνευτή το Στέλιο Μαρκετάκη.
Ένας ανεπιτήδευτα λαϊκός ερμηνευτής που μετά απ' αυτόν τον γνησίως λαϊκό δίσκο του Χατζιδάκι εξαφανίστηκε! Δε νομίζω ότι είχε και καμιά άλλη παρουσία στον χώρο του τραγουδιού. Άλλωστε αυτή ήταν αρκετή, θαρρώ. 

Η δεύτερη παρουσίαση αυτού του κύκλου τραγουδιών έγινε το 1986, με νέα ενορχήστρωση και με ερμηνεύτρια τη Μαρία Δημητριάδη. «Η καινούργια φωνή της με βοήθησε πολύ να ξαναβρώ την τραγικότητα που επιζητούσα να διαπερνάει τα απλοϊκά από μια πρώτη όψη τραγούδια μου», είχε πει τότε ο Μάνος Χατζιδάκις. 

Κάποια από τα τραγούδια «Για την Ελένη» τραγουδήθηκαν και από την Αλεξάνδρα στους δίσκους της «Η Αλεξάνδρα στα λαϊκά του Μάνου Χατζιδάκι» και «Η Αλεξάνδρα τραγουδά Μ. Χατζιδάκι - Β. Τσιτσάνη». 

Για σήμερα - και επί τη μνήμη της Αλώσεως - επιλέγουμε ένα από τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου. "Νυχτερινός άγγελος", σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη.
Παραθέτουμε τις ερμηνείες του Στ. Μαρκετάκη, της Αλεξάνδρας και της Μαρίας Δημητριάδη. 

Κάθε πρωί μέσ’ στην Αγιά Σοφιά 

όταν κοιμούνται όλοι 

βγαίνει ένας άγγελος να δει 

βγαίνει να δει  

τη χαλασμένη Πόλη. 

Ψάχνει για φως μες στα σκοτεινά 

κι όπως γυρίζει μοναχός 

είν’ ένας άγγελος αϊτός 

που μας κοιτάζει απ’ τα βουνά. 

Ένας καπνός το βράδυ θ’ απλωθεί 

τον κόσμο να σκεπάσει 

κι όσα έχουν τώρα ξεχαστεί 

σε μια γραφή 

θα σκύψει να διαβάσει. 

Νύχτα βαθιά πάνω απ’ τα νερά 

φυσάει ο αγέρας δυνατός 

είν’ ένας άγγελος αετός 

που μες στον κόσμο προχωρά.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΡΓΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΠΡΟΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΟΡΟΜΗΛΑ

H «ΚΕΚΑΥΜΕΝΗ» ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
(τῆς Μαριάννας Κορομηλᾶ)

τοῦ Μητροπολίτου

+Πέργης Εὐαγγέλου

Νοσταλγία ἀνοστάλγητη, ἡ «κεκαυμένη». Χωρίς πιά μέσα της τήν παλλόμενη καρδιά. Καί μέ ξεπερασμένη τήν λαχτάρα ἀπό θρύλλους καί ἀνατάσεις. Ἀπό ὀραματισμούς καί ἐκσπάσεις νοῦ ἀνθηροῦ. Ἀπό πορφυρένιες δύσεις. Ὅλα, μέσα σ᾿ ἕνα «πιά», ἐκστομισμένο ἀπό τήν «ἀλλοτριωθεῖσα» μας τῆς Πόλης, Ἀπό τήν «ξένη πιά», φίλη μας, Μαριάννα Κορομηλᾶ. 

Δύο λέξεις ἀπρόσμενες, σέ ὥρα πού μᾶς χαϊδεύει τό μῦρο τῆς ἀνθισμένης πασχαλιᾶς. Τήν ὥρα πού ἀτενίζοντας τόν Ἀναστάντα, λέμε: Μή μᾶς στερρεῖς, ἀνέσπερο φῶς, ὅ,τι μᾶς φιλιώνει μέ τίς μόνιμες ἀγάπες. Μέ τήν ἠώ καί τό δεῖλι. Μέ τήν Πούλια καί τόν Αὐγερινό. Μέ τήν ἡμέρα καί τή νύχτα. Εἶναι χαρίσματα πού μᾶς προσφέρει τό θάλπος τῆς ἀχραντωσύνης αὐτοῦ τοῦ τόπου τοῦ ἰδανικοῦ. Αὐτῆς τῆς ἀναφέος Πόλης, πού εὐωδιάζει ἀπό τό κάπνισμα τοῦ ἄφαντου θυμιατηριοῦ, κι᾿ ἀπ᾿ τόν ἀνασασμό αὐτῆς τῆς ἄρουρας, αὐτῆς τῆς παθιασμένης μαρτυρικά γῆς. 

Τή γνωρίσατε τή Μαριάννα; 

Μιά Ἀθηναία διανοούμενη ἀπό οἰκογένεια κατά σειράν διανοουμένων. Μία προσγειωμένη λογία, μέ σφηνωμένο στήν καρδιά της τό μυστήριο τῆς Πόλης. Κι᾿ ἀκόμη, μιά «Ρωμηά» μέ χαραγμένο θαυμαστά στίς σελίδες της τό ἀλησμόνητο ὑπέροχο τοῦ γραπτοῦ καί ἄγραφου λόγου αὐτῆς τῆς γῆς. Φθάνοντας καί μέχρι σέ βουρκώματα καί θυμώντας τα .. 

Αὐτή ἡ Δαῖτις, μέ ζωντανή τή φλόγα στή δέσμη τῶν ἐρώτων της γιά τήν Πόλη, ἀπέστρεψε ἀπό αὐτήν τό πρόσωπο της. Τό ἀπέστρεψε, ἀφήνοντας τρεμάμενο στή μνήμη μας τό φεγγοβόλο κερί της γιά τά πάλαι ποτέ, «τά ἀεί νοητῶς παρόντα». Γιά τόν ἐναγκαλισμό μέ τό ἴνδαλμα τῆς Πόλης. Γιά τήν ὤσμωση τοῦ οἰκόσημου τῆς Ρωμηοσύνης. 

Δέν εἶναι Μαριάννα κρυφή καί «ξένη» μας ἡ ἀποκάλυψη, ἡ ἐξομολόγηση σου. Οὔτε καί ἀκατανόητη. Τήν ἀλήθεια της τή βιώνουμε ὅλοι. Ὅπως καί τούς λογισμούς σου σέ χιλιάδες σελίδες σου, πού μιλοῦν γιά τούς αἰῶνες τῆς Πόλης. Γιά μιά ραγισμένη πέτρα. Γιά μιά καστρόπορτα. Γιά ἕνα τρεχάμενο ἁγιάσμα. Μέχρι καί γιά μιά λειτουργία, μέ φανταστικούς βυζαντινούς ἱερομύστες, πού σέ μεταρσίωσαν. Καί σέ μετέφεραν σέ ἀκούσματα ἀσιγήτων φωνῶν. 

Γιαυτό ... 

Ἄσε νά σέ τραβάει ἡ Πόλη Μαριάννα. Καί μή νοιώθεις ξένη. Συνέχισε «νά νοιώθεις ὅτι κάτι σέ λείπει», ὅταν δέν ἔρχεσαι. Εἶσαι δεμένη στή δέσμη τῶν ἄκαυτων κεριῶν της. Αὐτῶν πού φωτίζουν τή μοναδικότητά της. Γιατί σέ ταιριάζει ἡ Πόλη. Εἶσαι φώταυγος τῆς ἀρχαίας μνήμης της. Καί ἐπισταμένη πάντων τῶν κυκλούντων μας. Καί μή ξεχνᾶς. Ὁ τόπος, εἶναι καί ὑπαρκτός καί νοητός. Ἰστάμενη στόν πρῶτο, θά δονεῖσαι. Βιώνοντας τόν δεύτερο, θά κλαῖς. 

Ἡ Πόλη, κρύβει γιά τούς λίγους τήν ἀθώρητη πεμπτουσία της. Τόν ἄγραφο λόγο της, πού προκαλεῖ καί νηφάλιο μέθη. Οἱ λίγοι, εἶναι γεννήματα λογισμῶν τῆς θείας μοίρας αὐτῆς τῆς Πόλης, πού κραταιώνεται μέ τήν παράθεση τους. Ἄσχετα ἄν τά νῦν αἰσθητά ἀλλοτριώνουν τό αἴσθημα.

Σχόλιο Ιδιωτικής Οδού:

Προφανώς ο Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος ...άκουσε τη συνέντευξη της Μαριάννας Κορομηλά στη Lifo (3.4.2013) όπου έλεγε:

Μέχρι πριν από δύο χρόνια πήγαινα στην Πόλη κάθε μήνα. Αν δεν πήγαινα, μου έλειπε φοβερά. Τώρα πια νιώθω ξένη. Το ίδιο ξένη αισθάνομαι και σε τούτη την Ελλάδα. Όταν πέθανε ο Μάνος Χατζιδάκις, ήταν σαν να τέλειωσε για μένα η ελληνική ζωή. Έχω δει θάλασσες που δεν υπάρχουν πια. Είδα την Ελλάδα να καταστρέφεται ολοσχερώς. Έχω ευθύνη κι εγώ, όπως όλη η γενιά μου. Παρακολούθησα και την Τουρκία να τινάζεται στον αέρα. Τη Συρία να τουριστικοποιείται και να αλλάζει η ανθρωπογεωγραφία της. Στη Συρία είχα βιώσει την οικουμενικότητα, τον σεβασμό ανάμεσα σε μουσουλμάνους και χριστιανούς. Εκεί όπου μέχρι πριν από λίγα χρόνια σε σκλάβωνε η απλότητα, η αφέλεια, η ζωντανή παράδοση, η απίστευτη αξιοπρέπεια της φτώχειας, τώρα υπάρχουν μόνο συντρίμμια. 

Έτσι, ο Μητροπολίτης Πέργης κάνει την έκκληση προς την Μαριάννα Κορομηλά:

Ἄσε νά σέ τραβάει ἡ Πόλη Μαριάννα. Καί μή νοιώθεις ξένη. Συνέχισε «νά νοιώθεις ὅτι κάτι σέ λείπει», ὅταν δέν ἔρχεσαι.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΠΙΑΝΟ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ "ΜΑΚΑΡΙ"

Σε μια ψηλοτάβανη μονοκατοικία, χώρο ιδιαίτερα φιλικό και κάπως ιδιωτικό, με ατμόσφαιρα περισσότερο καλοκαιρινού σπιτιού και λιγότερο μαγαζιού, νιώθεις μουσαφίρης παρά πελάτης. Εμμένει στον φυσικό, χωρίς μικρόφωνα, ήχο και κρατάει με συνέπεια τη θέση του από το 1995. 

Η ευχή μακάρι έγινε πραγματικότητα, και ο χώρος φιλοξενεί και προβάλλει - 18 χρόνια τώρα - την ποιοτική μουσική και γενικότερα την καλλιτεχνική έκφραση μέσα από μικρές θεατρικές παραστάσεις, βραδιές ποίησης, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας. 

Στο Μακάρι, λοιπόν, στα Εξάρχεια, απολαύσαμε απόψε ξένα και αγαπημένα τραγούδια της παρέας – και όχι μόνο - για μία ως τέσσερις φωνές με συνοδεία πιάνου. 

Τραγούδησαν με την ψυχή τους οι: Μαρίκα Παπάζογλου, Μαρία Ζαβίτσα, Στέλιος Καρπαθάκης και ο Λουκάς Πανουργιάς. Στο πιάνο ήταν ο Πέτρος Μπούρας. 

Απ' αυτήν την εμφάνιση και οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε εδώ.

ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ...

Αυτή η νύχτα μένει...
Στο "Τσάι και συμπάθεια" στο Πικέρμι.
Ο Γιώργος Καλκάνης και οι φίλοι του έπαιξαν και τραγούδησαν με πάθος και άνευ ορίων. 
Κι εμείς μαζί τους. 
Με το φεγγάρι ολόγιομο να μας κοιτάζει από ψηλά...

ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΠΟΥ ...ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΝ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ ΣΗΜΕΡΑ

Δύο βίντεο με φωνές και πατήματα Ρωμιών για σήμερα, αγαπητοί συνοδίτες. 

Ο Λάκης Βίγκας, Άρχων Χαρτοφύλαξ της Μ.τ.Χ.Ε., εκπρόσωπος των μειονοτήτων στη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων που εδρεύει στην Άγκυρα και πρόεδρος της Κοινότητος Νεοχωρίου στο Βόσπορο, συνομιλεί με τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο στο νέο Αρχονταρίκι. 

Η εκπομπή προβλήθηκε την Κυριακή 19 Μαϊου, αλλά από την Ιδιωτική Οδό σας είχαμε προϊδεάσει ένα μήνα νωρίτερα. Δείτε εδώ.

Στο δεύτερο βίντεο, ο διευθυντής του Ζωγραφείου Λυκείου της Πόλης Γιάννης Δεμιρτζόγλου και η Άσπα Χασιώτη, διευθύντρια των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη, μιλούν στην Ειρήνη Συράκη για το μεγάλο μαθητικό συνέδριο που συνδιοργάνωσαν με αφορμή το έτος Καβάφη στην Κωνσταντινούπολη τον περασμένο Απρίλιο.

 

ΟΙ "έξΗ" ΣΤΟ ATHENAEUM Μ' ΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ

φωτογραφίες: Χριστίνα Παπαδάκη

Το Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο «έξΗ» παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη 22 Μαϊου το βράδυ στην αίθουσα συναυλιών του Ωδείου Athenaeum (Αδριανού 3, Θησείο - Αθήνα) τέσσερις κύκλους τραγουδιών των σύγχρονων συνθετών: Zoltán Kodály, David Stone, Gustav Holst, Miklós Kocsár, καθώς και τρία από τα παιδικά τραγούδια του Witold Lutoslavski (αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη γέννηση του). 

Ένα πρόγραμμα απαιτητικό και ιδιαίτερο που σπανίως συναντά κανείς αντίστοιχό του στην Ελλάδα. 

Το κοινό καταχειροκρότησε τις "έξΗ" και το μπιζ ήταν πραγματικά μια έκπληξη! Το γνωστό θρακιώτικο παραδοσιακό "Δω στα λιανοχορταρούδια", που έγινε πασίγνωστο κυρίως από τον Χρόνη Αηδονίδη, εδώ επεξεργασμένο ειδικά για το εξάφωνο σύνολο από τον συνθέτη Γιάννη Μεταλλινό. 

Ανάμεσα στο μυημένο ακροατήριο που παρακολούθησε τις "έξΗ", η γνωστή πιανίστρια και δασκάλα Νέλλη Σεμιτέκολο,  οι συνθέτες Κώστας Κακούρης και Γεράσιμος Σκούρης, οι μουσικοί Βασίλης Τιγγιρίδης (κιθάρα), Αμαλία Κουντούρη (φλάουτο), Δέσποινα Βαφέα (σοπράνο) κ.α.

Το γυναικείο φωνητικό σύνολο "έξΗ" αποτελούν: 

οι σοπράνο Δάφνη Πανουργιά και Μορφούλα Παπαγεωργίου και οι μέτζο σοπράνο Αγγελική Κρεμπενιού, Κυριακή Τροχάνη, Ευτυχία Γεωργακοπούλου, Βάσω Καριώτη. 

Στο οκτάφωνο έργο του Gustav Holst συμμετείχαν οι σοπράνο Αλεξάνδρα Καπάνταη και Ιωάννα Κάππου. 

Στο πιάνο ήταν ο Πέτρος Μπούρας και στην άρπα η Γωγώ Ξαγαρά. 

Την εικαστική επιμέλεια είχε ο Κωστής Παπαδόπουλος.

ΟΙ ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Εν συνέσει αναδίπλωση 

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Καθιστάμεθα μάρτυρες το τελευταίο διάστημα της αντιπαράθεσης του Μητροπολίτη Πειραιώς με το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Εκείνο που αξίζει να προσεχθεί στις επισκοπικές ανακοινώσεις είναι η εστίασή τους κυριότατα πάνω στα θεολογικά προβλήματα που ενυπάρχουν στους βασικούς ιδεολογικούς άξονες του εν λόγω κομματικού μηχανισμού. Δεν είναι του παρόντος να κρίνουμε ή να αποδείξουμε την ορθότητα ή μη της σύνδεσης της ιδεολογικής τους δομής με τον αποκρυφισμό ή τον σατανισμό, ωστόσο θα πρέπει να επικροτηθεί το γεγονός ότι ο Σεβασμιώτατος προτάσσει τα πνευματικά ζητήματα και μέσω αυτών προβαίνει στις όποιες ενστάσεις του και για άλλα διάτρητα ζητήματα, ως για παράδειγμα αυτό του εθνικισμού. 

Ανατρέχοντας στο πρόσφατο παρελθόν αναμιμνησκόμεθα των «βεβιασμένων» ενεργειών του Επισκόπου κατά τη συμπόρευσή του με βουλευτές του κόμματος αυτού στη διαδικασία της μήνυσης του βλάσφημου, ομολογουμένως, θεατρικού έργου. Είχαμε τότε εκφράσει τις επιφυλάξεις μας και για το εσπευσμένο των επισκοπικών ενεργημάτων και για την προφανή εκχώρηση δικαιώματος εκμετάλλευσής τους από το ανερχόμενο κόμμα, όπερ και εγένετο. Δεν αρκούν εξάπαντος οι καλές προθέσεις μόνον, όσο και ο τρόπος υλοποίησής τους με την ενδεδειγμένη ετερότητα διάκρισης και πράξης κατά περίπτωση και περίσταση, πολλώ δε μάλλον σε πνευματικά θέματα και δη από τους εξάρχοντες των εκκλησιαστικών κοινοτήτων. Η εν είδει δόγματος ρήση «τὸ καλὸν, ἐὰν μὴ καλῶς γένηται, οὐκ ἔστι καλόν» ισχύει οπωσδήποτε επί παντός και η αγνόησή της συνιστά τη βασική παράμετρο των αμαρτημάτων που διαπράττονται κατά το πλείστον από ανθρώπους με διαθέσεις έντιμες και καλοπροαίρετες, πράγματα δηλαδή που συναντάμε κατά κόρον στον χώρο και από ανθρώπους της Εκκλησίας. 

Η εν συνέσει αναδίπλωση, όταν δεν αποτελεί κίνηση πονηρού διπλωματικού ελιγμού ή οιασδήποτε ετέρας υστερόβουλης προθετικότητας, δεν εκθέτει ποσώς τον φορέα της, συνιστώντας τουναντίον πράξη εμφατική ταπείνωσης και σημειωτική γνήσιας μετανοίας. Η δυναμική πορεία της ζωής εκάστου εν Εκκλησία και της πνευματικής του εξέλιξης στο πλαίσιο της διαπροσωπικής σχέσης με τον Χριστό συνιστά εν προκειμένω και την ερμηνευτική συνιστώσα των σχετικών ανθρώπινων σφαλμάτων. Το αλάθητο στην Εκκλησία είναι προνόμιο του Χριστού και της ολότητας του Σώματός του και όχι μεμονωμένων ατόμων, έστω και υψηλά ιστάμενων θεσμικών και χαρισματικών φορέων. Άλλωστε, ήδη ο μέγας Σεραφείμ του Σαρώφ έχει παραδεχθεί: «όσες φορές μιλούσα από τον νου μου, συνέβαιναν λάθη». 

Το «ἁμαρτάνειν» ποικιλοτρόπως είναι δεδομένο της ανθρώπινης σχετικότητας και κτιστότητας, ειδικά στην προεσχατολογική διανυόμενη περίοδο, και δεν πρέπει ούτε να καταγγέλλεται εμπαθώς για κανέναν ούτε να απαιτείται με ουτοπικές προσδοκίες από τους απογόνους του Αδάμ. Το πρόβλημα οπωσδήποτε γεννιέται στις περιπτώσεις των εμμονών και της εμμονής στην αμετανοησία. Εκεί πλέον εισερχόμαστε στο πεδίο των διαβλητών αμαρτιών και παθών, στον χώρο του δαιμονισμού. Οι παρατηρούμενες τάσεις στον σύγχρονο επισκοπικό λόγο της Εκκλησίας διατρέχουν ένα τεράστιο φάσμα ποικιλιών, από τη συνετή και προσευχητική ηπιότητα μέχρι τις κορώνες των διαφόρων ακροτήτων, οι οποίες αγγίζουν ενίοτε τα όρια της φαιδρότητας. Σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο είναι η θεραπεία του σχετικού, ως και κάθε εκφερόμενου λόγου, μέσα από τη διήθησή του στα νάματα του ευαγγελικού αντίστοιχου και την προσπάθεια εναρμόνισής του με το θείο θέλημα, το οποίο πρέπει εξάπαντος να αναζητεί και να προβάλλει. 

Η αναδίπλωση στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται να έχει θετικό πρόσημο. Ήδη έχουμε παρατηρήσει τον Σεβασμιώτατο να έρχεται σε ρήξη με ανθρώπους και σέκτες που κάποτε τον θεώρησαν (ή τεχνηέντως προσπάθησαν να εκβιάσουν κάτι τέτοιο) σημαία τους, μπροστάρη, ηγέτη ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Το ζητούμενο με το οποίο κάθε φορά πρέπει να αναμετριόμαστε είναι η ανέγκλητη προαίρεση, η υπαγωγή μας στο θέλημα του Θεού και η μέριμνα για τη φανέρωση και επικράτησή του. Η υποχώρηση των πιθανών ανακυπτουσών εγωτικών εξάρσεων έρχεται τοιουτοτρόπως ως φυσική απόρροια της ορθής αυτής εσωτερικής και εξωτερικής στάσης. Με χαρά τότε βλέπουμε την εν μετανοία και διακρίσει υπαναχώρηση, η οποία δεν συνιστά ταπεινωτική οπισθοχώρηση ή αυτοϋπονομευτική παραδοχή της προσωπικής μας ατέλειας, αλλά συμμαρτυρεί τη θεάρεστη πορεία μας προς την εν Πνεύματι ωρίμανση, γεγονός ταυτόσημο με την αγιότητα. 

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν σε μια εξ αγαθής «τυχαιότητος» πληροφορία του γράφοντος (ο οποίος παρακαλεί ταπεινά για τη διάψευση και διόρθωσή της σε περίπτωση που δεν ισχύει ολικώς ή και μερικώς) αναφορικά με τη διάσταση του Μητροπολίτη με τον τέως κληρικό της περιφέρειάς του π. Γεώργιο Δορμπαράκη. Σύμφωνα με αυτήν, λοιπόν, ο Επίσκοπος αναγνώρισε το λάθος της αποπομπής του εν λόγω ιερέως, καρπό εξάπαντος, ως φαίνεται στις περισσότερες των περιπτώσεων, του ορμητικού χαρακτήρος και του ασυγκράτητου «ζηλωτισμού» του Ιεράρχη, πράγματα που συντείνουν στην παράμετρο του «βεβιασμένου» ως του κατεξοχήν δομικού στοιχείου των εσφαλμένων ή, τουλάχιστον, των αμφιλεγόμενων ενεργειών του αγίου Πειραιώς. Άσχετα με την αντίδραση και απάντηση του π. Γεωργίου, αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι η τόλμη ενός εκκλησιαστικού άρχοντος και προϊσταμένου να αναγνωρίσει ένα ατόπημά του ενώπιον ενός υφισταμένου του κληρικού, γεγονός τεράστιας σημειολογικής βαρύτητας σε μέρες έντονου κληρικαλισμού και τόσο διογκωμένης δεσποτοκρατίας. Αξίζει επίσης να υπογραμμισθεί πως το περιστατικό έμεινε κρυμμένο από τα φώτα της δημοσιότητας και καλώς εγένετο ούτως, διότι η γνησιότητα της αγάπης και η αυθεντικότητα της σχέσης δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο διαφήμισης, εφόσον στην ουσία τους εκπορεύονται από την αλήθεια της εν Χριστώ αγάπης. 

Προ καιρού κατηγορήθηκε ο γράφων για περίεργη μετάλλαξη και στροφή υπέρ του Πειραιώς στις τελευταίες του αρθρογραφικές παρεμβάσεις. Έχω ήδη τονίσει πάλιν και πολλάκις ότι ο θεολογικός λόγος οφείλει να είναι αδέσμευτος, αντικειμενικός και το κατά δύναμιν απαθής, όπως επίσης ανήκει στη σφαίρα του αυτονοήτου ότι δεν πρέπει να διέπεται από σκοπιμότητες και εμπάθειες, πολλώ δε μάλλον να διολισθαίνει σε επί προσωπικού επιθετικότητες. Όταν συναντά το ορθόν και ευάρεστον τω Κυρίω, ευλογεί, όταν το εναντίον, καταγγέλλει και καυτηριάζει, πάντοτε με πνεύμα αγάπης και διάκρισης. Ο θεολόγος οφείλει να γίνεται δυσάρεστος ενίοτε, κυρίως όταν βλέπει να νοθεύεται ο ορθόδοξος λόγος τόσο κατά την εκφορά του, όσο προπαντός κατά τη βαθιά του ουσία. Στην προκειμένη περίπτωση είδε ευπρόσδεκτη αναδίπλωση στην ορθότητα και νηφαλιότητα και, ως εικός, δεν μπορεί παρά να τη σημειώσει, να την επικροτήσει και να συγχαρεί επ’ αυτή, πολύ δε περισσότερο τον φορέα της. 

Κ.Ν. 

23/5/2013

ΡΗΣΕΙΣ ...ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος προς βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Κανελλοπούλου:

Κυρία Κανελλοπούλου, λίγη σεμνότης και λίγη ντροπή σας χρειάζονται! Αποτελούν στολίδι για την γυναίκα! Άλλωστε στα καθαρώς επισκοπικά μας καθήκοντα δεν σας διορίσαμε ούτε Σύμβουλο, ούτε πολύ περισσότερο ελεγκτή! Καθήστε, λοιπόν, κυρία μου, στ’ αυγά σας! «Μη, πέρα των πεδίλων!» Εάν δεν ήμουνα Ιεράρχης, θα σας έλεγα το λαϊκό ρητό «κυττάξτε τη στραβομάρα σας». Αλλά ως Ιεράρχης δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την ορολογία! Επαναλαμβάνω: Καθήστε στ’αυγά σας! ... Τι θέλετε, λοιπόν, και ασχολείσθε με την Εκκλησία; Ας μείνουν οι άθεοι με την αθεΐα τους και οι χριστιανοί με την Εκκλησία τους! Δεν νομιμοποιείσθε, ώστε να ασχολείσθε μαζί μας. Αγαπητή μου Κυρία Κανελλοπούλου, περαστικά σας! 

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ για Γερμανούς 

Ανοίξτε το διαδίκτυο να δείτε αυτή η χώρα η δήθεν σπουδαία και η οποία έχει αρχές, φιλοσοφία και άλλες τέτοιες αηδίες - την Γερμανία εννοώ - ασχολείται το Κοινοβούλιο της με νόμο για την κτηνοβασία, αυτοί οι άθλιοι, οι γελοίοι, οι ανόητοι.

Οι “έξΗ” απόψε στο Athenaeum για μια συναυλία με 4+3 κύκλους τραγουδιών

Το Γυναικείο Φωνητικό Σύνολο «έξΗ» θα παρουσιάσει απόψε Τετάρτη 22 Μαϊου 2013 στις 8.30 μ.μ. στην αίθουσα συναυλιών του Ωδείου Athenaeum (Αδριανού 3, Θησείο - Αθήνα) τέσσερις κύκλους τραγουδιών των σύγχρονων συνθετών: Zoltán Kodály, David Stone, Gustav Holst, Miklós Kocsár, καθώς και τρία από τα παιδικά τραγούδια του Witold Lutoslavski (αφιέρωμα στα 100 χρόνια από τη γέννηση του). 

Το γυναικείο φωνητικό σύνολο "έξΗ" αποτελούν: οι σοπράνο Δάφνη Πανουργιά και Μορφούλα Παπαγεωργίου και οι μέτζο σοπράνο Αγγελική Κρεμπενιού, Κυριακή Τροχάνη, Ευτυχία Γεωργακοπούλου, Βάσω Καριώτη. 

Στο οκτάφωνο έργο του Gustav Holst συμμετέχουν οι σοπράνο Αλεξάνδρα Καπάνταη και Ιωάννα Κάππου. 

Στο πιάνο ο Πέτρος Μπούρας και στην άρπα η Γωγώ Ξαγαρά. 

Εικαστική επιμέλεια: Κωστής Παπαδόπουλος. 

Οι "έξΗ" συναντήθηκαν στα τέλη του 2010, μέσα από μια ανάγκη δημιουργικότητας, έκφρασης κι αναζήτησης νέου ρεπερτορίου. Συστήθηκαν στο κοινό με τη συναυλία τους το Μάρτιο του 2011 στην αίθουσα Athenaeum, στην οποία παρουσιάστηκαν πολλά έργα σε πρώτες εκτελέσεις. Έκτοτε εμφανίστηκαν σε διάφορους συναυλιακούς χώρους, καθώς και σε χώρους τέχνης της Αθήνας. Ερμηνεύουν έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών, καλύπτοντας ένα ευρύ ιστορικό φάσμα. Στόχος τους είναι ο πειραματισμός με διαφορετικά μουσικά είδη, τόσο σε εκφραστικό, όσο και σε εικαστικό επίπεδο.

Η ...ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΑΝΕΥ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑΤΟΣ...

Λυπούμαι αλλά δεν συμμερίζομαι την ...οργή (!) του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων Αμβροσίου για το λεγόμενο "αντιρατσιστικό" νομοσχέδιο που προωθεί προς ψήφισιν - εν καιρώ ευθέτω, απ' ό,τι φαίνεται - η κυβέρνησις. 

Ωρύεται ο Σεβασμιώτατος ότι με την ψήφιση ενός τέτοιου νομοσχεδίου μπαίνει "φίμωτρο" για τους Έλληνες  και ότι "στο όνομα του ρατσισμού επιβάλλεται μια φίμωση και μια πνευματικής φύσεως δικτατορία!  Από τώρα και εξής το πανανθρώπινο, και γι αυτό και αναφαίρετο, δικαίωμα νά έχουμε γνώμη και κυρίως να την εκφράζουμε δημοσίως "μπαίνει στο γύψο"! Μας βάζουν φερμουάρ στο στόμα!". 

Αυτή την πρακτική που καταγγέλλει με τόση δριμύτητα ο Σεβασμιώτατος την ένοιωσα εγώ στο πετσί μου - και όχι μόνον εγώ φυσικά - από μερίδα της Διοικούσας Εκκλησίας. Προκειμένου να φιμωθώ - δηλ. να μην ακουστεί η καθόλα νόμιμη και κόσμια άποψή μου, επειδή κάποιοι ενοχλούνταν - επιστρατεύτηκαν όλες οι ...ενδεδειγμένες "λύσεις": απολύσεις, διώξεις, συκοφαντίες, απειλές και τα συναφή. Οπότε ποιο δικαίωμα γνώμης υπερασπίζεται ο Σεβασμιώτατος; Ο οποίος όταν γράψαμε κάτι το αντίθετο προς τη δική του γνώμη μάς χαρακτήρισε "υβριστές", "αθεολόγητους", "ασεβείς"  κ.ο.κ.; 

Ενοχλείται ο Σεβασμιώτατος από την προς ψήφισιν διάταξη: 

«Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή διά του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, παροτρύνει, προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος, κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιο-ρίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τον γενετήσιο προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι (6) μηνών και χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων (5.000-20.000) ευρώ». 

Κι όμως! Αυτή η διάταξη είναι αγία (!) για κάτι Κύριλλους Κωστόπουλους που θέλουν τον Πάπα Βενέδικτο ή τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ομοφυλόφιλους και άλλα παρόμοια στην αυτή λογική. 

Καλό θα ήταν να μην έχει επιλεκτική μνήμη ο Σεβασμιώτατος και να μη ...διαρρηγνύει τα ιμάτιά του τόσο εύκολα. 

Π.Α.Α.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΗ ΤΕΤΡΑΠΟΔΑ!

Του Αρχιμανδρίτη - εκπαιδευτικού Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Αννόβερο Γερμανίας

Παρότι εκπαιδευτικός μέχρι σήμερα δεν ασχολήθηκα με θέματα εκπαιδευτικά, από αυτό εδώ το χώρο. Κι αν το κάνω τώρα είναι γιατί δεν μπορώ ν’ ακούω πράγματα ανεδαφικά. Περίμενα από τους συνδικαλιστές μας να είναι πιο δυναμικοί στις παρεμβάσεις τους και πιο αποφασιστικοί στις αντιδράσεις τους αφού διαπιστώνουν πως η ευγενική συμπεριφορά τους εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Όταν οι πολιτικοί μας ασχολούνται ανέξοδα με την εκπαίδευση, τότε το τι ακούμε οι εκπαιδευτικοί είναι το κάτι άλλο. Μόνο φωτοστέφανο που δεν μας βάζουν. Και τι δεν είμαστε! Η ελπίδα του έθνους, οι στυλοβάτες του πολιτισμού, οι θεματοφύλακες της πατρογονικής κληρονομιάς, οι μεταλαμπαδευτές της σοφίας, οι …, οι…, οι… και πάει λέγοντας. 

Όταν όμως πρόκειται να ασχοληθούν με παροχές τότε ακούμε τα εξ αμάξης! Και τι δεν έχουμε ακούσει από τις αμπελοφιλοσοφίες των κυβερνητικών αλχημιστών, μέχρι τις ύβρεις των διαφόρων πολιτικών και πολιτικάντηδων. 

Φαίνεται τι κράτος θέλουν να φτιάξουν με τον τρόπο που συμπεριφέρονται στους εκπαιδευτικούς, στους «λειτουργούς» της εκπαίδευσης όπως μας αποκαλούν. 

Δεν ξέρω γιατί, μα στα 30 χρόνια που βρίσκομαι στο χώρο της εκπαίδευσης, ο κάθε Υπουργός Παιδείας που έχει περάσει μου δίνει την εντύπωση ότι έχει προηγούμενα με τους εκπαιδευτικούς και προσπαθεί να τα λύσει νομοθετώντας εις βάρος τους. 

Όσον δε αφορά την ελληνική εκπαίδευση στο εξωτερικό, ας μην το ακουμπήσουμε το θέμα καλύτερα γιατί πονάει. Το ζω και ξέρω! 

Πιστεύω πως οι πιο απαξιωμένοι εργαζόμενοι στο ελληνικό δημόσιο σήμερα είναι οι εκπαιδευτικοί. Ότι υπάρχουν αδυναμίες και ελλείψεις και στον χώρο τον δικό μας εμάς των εκπαιδευτικών ούτε συζήτηση. Όμως αυτό δεν μπορεί να αποτελεί την αιτία, για να μπαίνουμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. 

Δεν θα κάτσω βέβαια να ασχοληθώ με όλα αυτά τα φτηνιάρικα που παρουσιάζουν οι διάφοροι πολιτικοί μας για να δικαιολογήσουν την απρεπή συμπεριφορά τους έναντι των εκπαιδευτικών. 

Δεν θα παραπονεθώ αυτή τη φορά. Είχα ενοχληθεί όταν κάποιοι βουλευτές της «Χρυσής Αυγής» αποκάλεσαν τους εκπαιδευτικούς «γάγγραινα» της κοινωνίας και είχα γράψει σχετικώς. Αυτή τη φορά όμως θέλω να ευχαριστήσω που βρέθηκε επιτέλους ένας πολιτικός και μας παρομοίασε με τα συμπαθή τετράποδα, τα γαϊδούρια! 

Επιτέλους σκέφτηκα. Αναγνωρίζεται η αξία μας. Μας παρομοιάζουν με ζώα συμπαθητικά. 

Λίγο είναι αυτό; Να ακούς από στόμα βουλευτή, νέου, μορφωμένου να λέει ότι οι εκπαιδευτικοί που απεργούν είναι γαϊδούρια; 

Γεια στο στόμα σου λεβέντη μου. Άντε και Υπουργό Παιδείας να σε δούμε. Να’ σαι καλά αδερφέ μου!

ΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΟΙ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ π. ANDREW LOUTH ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΒΟΛΟΥ

Φωτογραφίες από την διάλεξη του π. Andrew Louth στην Αθήνα: Ιδιωτική Οδός

Πραγματοποιήθηκαν με επιτυχία οι δυο διαλέξεις και το ειδικό πατρολογικό σεμινάριο που διοργάνωσε η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών σε Βόλο και Αθήνα με κεντρικό ομιλητή τον π. Andrew Louth, με την χορηγία του Ορθοδόξου Ιδρύματος “Virginia H. Farah Foundation”. 

O σπουδαίος πατρολόγος του καιρού μας π. Andrew Louth σπούδασε μαθηματικά και θεολογία στα πανεπιστήμια του Κέιμπριτζ και του Εδιμβούργου, ενώ η διατριβή του αφορούσε στη θεολογία του Karl Barth. Επι σειρά ετών δίδαξε πατερική θεολογία και ιστορία στο πανεπιστήμιο του Durham, πατερική σκέψη στην Οξφόρδη και βυζαντινή και πρώιμη μεσαιωνική ιστορία στο Goldsmiths College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Σήμερα είναι Ομότιμος Καθηγητής Πατερικών και Βυζαντινών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Duhram, ενώ συνεχίζει το διδακτικό έργο του ως Επισκέπτης Καθηγητής Ανατολικής Ορθόδοξης θεολογίας στο Vrije University του Άμστερνταμ (Ολλανδία). Υπηρετεί ως ιερέας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Πανεπιστήμιο του Durham, ενώ είναι εκδότης του περιοδικού Sobornost, και μέλος της συντακτικής επιτροπής σε άλλα διεθνή αγγλόφωνα περιοδικά. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του αφορούν κυρίως στην ιστορία της θεολογίας στην ελληνική πατερική παράδοση κατά την περίοδο από τον πέμπτο αιώνα μέχρι την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως επίσης και τη θεολογική σκέψη ρουμάνων και ρώσων θεολόγων κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων και άρθρων σχετικά με την πατερική σκέψη, όπως λ.χ. The Origins of the Christian Mystical Tradition: From Plato to Denys (Oxford: 2007), Greek East And Latin West: The Church AD 681-1071 (St Vladimir’s Seminary Press: 2007), Maximus the Confessor (Routledge: 1996), St John Damascene: Tradition and Originality in Byzantine Theology (Oxford: 2005), Denys the Areopagite (Continuum: 2002). 

Το θέμα των διαλέξεων (Βόλος, 15 Μαίου, Πνευματικό Κέντρο Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αθήνα 16 Μαίου, Κτήριο Κωστής Παλαμάς Πανεπιστημίου Αθηνών) ήταν «Οι Πατέρες και η έννοια της Παράδοσης». 

Στην ομιλία του ο π. A. Louth επιχείρησε να διατυπώσει ορισμένες σκέψεις για το νόημα της εκκλησιαστικής Παραδόσεως, τη σχέση και τη διάκριση μεταξύ των Πατέρων και της Παράδοσης, αλλά και τη θέση της πατερικής σκέψης στην νεώτερη ορθόδοξη θεολογία. Ξεκινώντας από τους Φλωρόφσκυ και Λόσκυ προχώρησε σε μια ιστορική έρευνα για τον τρόπο που η έννοια της παράδοσης της Εκκλησίας διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων, επισημαίνοντας την καίρια συμβολή της δυτικής επιστήμης και έρευνας τόσο για την αναβίωση του ενδιαφέροντος στη σκέψη των Πατέρων όσο για την κριτική έκδοση του έργου τους. 

Στο πλαίσιο αυτό αναρωτήθηκε τι μπορεί να σημαίνει και με ποιό τρόπο επηρεάζει η καθοριστική αυτή συμβολή της ετερόδοξης, επιστημονικής έρευνας την κατανόηση αυτού που αποκαλείται «πατερικό φρόνημα», εξαίροντας τη σημασία της λειτουργικής εμπειρίας για μια ορθόδοξη θεώρηση του ζητήματος. 

Με την παρουσία του Σεβ. Μητροπολίτη κ. Ιγνατίου στον Βόλο, μετά το πέρας και των δυο διαλέξεων, επακολούθησε πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους παρευρισκόμενους κληρικούς και λαϊκούς πάνω σε θέματα, όπως τη σχέση της Αγίας Γραφής προς την πατερική Παράδοση, το νόημα της πατερικής αυθεντίας, την εργαλειοποίηση της πατερικής παράδοσης για την διαμόρφωση πολιτιστικής ταυτότητας, τη συμβολή της σπουδής της πατερικής σκέψης στην προώθηση του οικουμενικού διαλόγου, κ.ά. 

Το πατρολογικό σεμινάριο

Το θέμα του ειδικού πατρολογικού σεμιναρίου (Αθήνα, 18 Μαρτίου, Αίθουσα Συνεδριάσεων Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών) ήταν: «Η θεολογία της ‘διαμεσολάβησης’: ‘σοφιανικοί’ προβληματισμοί σε ορισμένα πατερικά θέματα», στο οποίο εκτός από την κεντρική εισήγηση του π. Andrew Louth με το ομώνυμο θέμα, έλαβαν μέρος με σύντομες παρεμβάσεις οι: π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, Δρ. Θ., Διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Επισκέπτης Λέκτωρ Ορθόδοξου Ινσιτούτου του Cambridge και μέλος του Δ.Σ. της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών, και ο Νικόλαος Ασπρούλης, Master Θεολογίας, Επιστημονικός Συνεργάτης της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών και του περιοδικού Θεολογία.

Στη διάλεξη των Αθηνών ο Σταύρος Γιαγκάζογλου συμμετείχε στον διάλογο που ακολούθησε

Στην εισήγησή του ο π. Andrew Louth, ασχολήθηκε με τη χρήση της έννοιας του «μεταξύ» στον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τους Νεοπλατωνικούς, και σε συναφείς αναφορές στην πατερική σκέψη και ιδιαίτερα στον Μάξιμο τον Ομολογητή, τον Γρηγόριο Παλαμά και τους Ρώσους θεολόγους της διασποράς — ειδικά στην σοφιολογία του π. Σέργιου Bulgakov. Με επίκεντρο την πατερική σκέψη και την θεμελίωση της έννοιας του «μεταξύ» στην υποστατική ένωση των δύο φύσεων στον Χριστό, ο ομιλητής επεχείρησε να αξιοποιήσει τον όρο αυτό στην ερμηνεία της σχεσης Θεού και κόσμου. Στην προοπτική αυτή έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στη σημασία της εκ του μηδενός δημιουργίας και της χριστιανικής θεώρησης του κόσμου στο έργο του Μεγάλου Αθανασίου και του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, όπου δίνεται έμφαση στην απολυτότητα της ελευθερίας του Δημιουργού και της Δημιουργίας, καθώς επίσης και στην σπουδαιότητα της διάκρισης θείας ουσίας και ενεργειών για την διερμηνεία της πολύπλοκης σχέσης του Θεού και του κόσμου. Η κεντρική αυτή έννοια του «μεταξύ» σύμφωνα με τον εισηγητή θα μπορούσε να συμπεριλάβει την Σοφία, τις ενέργειες, αλλά και τους αγίους και τους αγγέλους, την προσευχή, τα μυστήρια και τις εικόνες, όπως επίσης θα μπορούσε και να αξιοποιηθεί ως χρήσιμο εργαλείο στην συζήτηση επιμέρους θεμάτων που αφορούν λ.χ. στη σχέση της Εκκλησίας προς τον κόσμο. 

Το σεμινάριο συντόνισε ο Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης, ενώ σύντομο χαιρετισμό απήυθυνε ο Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής Αθηνών Καθηγητής Μάριος Μπέγζος. 

π. Andrew Louth και π. Δημήτριος Μπαθρέλλος

Στις σύντομες παρεμβάσεις τους ο μεν π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, με αφετηρία τη σκέψη του Μαξίμου του Ομολογητή, επιχείρησε τον σχολιασμό ορισμένων πτυχών του κειμένου του π. Andrew Louth με επίκεντρο την έννοια και τον τρόπο κατανόησης της Μεσιτείας (ο Ιησούς Χριστός, στο σώμα του Οποίου ενσωματώνονται οι πάντες και τα πάντα) μεταξύ Θεού και κόσμου, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές διαστάσεις της σχετικής συζήτησης, ο δε Νικόλαος Ασπρούλης σχολίασε ορισμένες όψεις της εισήγησης του π. Louth με επίκεντρο τη θεολογική μεθοδολογία, τονίζοντας λ.χ. τη σημασία της προσωπικής αυτο-αποκαλύψεως του Θεού στην Ιστορία και τη Δημιουργία ως απαράβατη αφετηρία για τον θεολογικό στοχασμό, τον χριστοκεντρικό τρόπο κατανόησης της σχέσης και διάκρισης μεταξύ Θεού και ανθρώπου πέρα από τα τυχόν αδιέξοδα της διάκρισης ουσίας-ενεργειών, τις δυνατότητες αλλά και τα προβλήματα της έννοιας της Σοφίας για την ερμηνευτική θεώρηση της σχέσης Θεού και κόσμου κ.ά. 

π. Andrew Louth και Παντελής Καλαϊτζίδης

Στο Σεμινάριο έλαβαν μέρος, μεταξύ άλλων, καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ερευνητές, μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί φοιτητές, κ.ά. Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου θα φροντίσει για την έκδοση των σχετικών κειμένων στα ελληνικά και αγγλικά. 

Η διαδικτυακή τηλεόραση intv (www.intv.gr) έχει ήδη αναρτήσει το σχετικό video από τη διάλεξη των Αθηνών.

Παρών στο διάλογο και ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών Χρήστος Καρακόλης