Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ - ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ


Του διακόνου Γρηγορίου Φραγκάκη - Οικουμενικό Πατριαρχείο

Ρωτώντας κάποτε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα προσκυνητές "πόσοι είστε εδώ στην Πόλη οι Ρωμηοί;" απάντησε : "Είμαστε οι λίγοι και οι αμέτρητοι". Αυτή η φράση αν και ακούγεται αρχικά απλή παρόλα αυτά κρύβει στην ανάλυσή της νοήματα και ιδέες, γεγονότα και καταστάσεις, πρόσωπα και πράγματα, μια ολόκληρη Ιστορία, σαν παραμύθι γλυκόπικρη και σαν μίτο πλεγμένη, την οποία για να διηγηθείς θα πρέπει να κλαις είτε για να δηλώσεις τη χαρά, είτε για να εκφράσεις το πένθος, είτε και για να εξαλείψεις ανομήματα κάποιες φορές.
Σε έναν τόπο, την Κωνσταντινούπολη, και σε μια αλυσίδα δεκαεπτά αιώνων, η Ορθοδοξία χαράζει αποφασιστικά το εκάστοτε παρόν της μιλώντας αρχικά Λατινικά και αμέσως και Ελληνικά σχηματίζοντας μια ανθρώπινη σύναξη αιώνια και αδιάκοπη, πολυάριθμη και αμέτρητη. Αυτή η σύναξη έχοντας διέλθει μέσα από πολυτελή ανάκτορα και Αυτοκρατορικά κελεύσματα, αφού περιεβλήθη βασιλικό διάδημα και ζώστηκε με πορφύρα και βύσσο βρέθηκε έξαφνα με ένα ακάνθινο στεφάνι να της θυμίζει πως ο μοναδικός προς τη δόξα δρόμος είναι η ταπείνωση. Με τα αίματα και τα δάκρυα να μην στερεύουν στο Σώμα της η Ρωμηοσύνη σηκώθηκε και έτρεξε να βρει τα δίκια της πίσω από την κλειστή Πύλη του Μάρτυρα Πατριάρχη. Και πάλι άνθισε και η ευτυχία ξανάρθε στη ζωή της. Και τότε ήταν που αυτή η Ρωμηοσύνη χρειάστηκε για να διώξει από την Ελλάδα τα ξενικά ήθη και έθιμα. Και πάλι τότε με πόνο πολύ και καημό ανείπωτο τα παιδιά της εγκατέλειψαν τις ρίζες τους και κυριολεκτικά κυρίευσαν με το κοσμοπολίτικο της διάθεσης τους τον Ελλαδικό τρόπο σκέψης.
Στην Πόλη έμεινε ύστερα από κόπους πολλούς για το αντίθετο η μαγιά της Ρωμηοσύνης συναγμένη κάτω από την, χωρίς νυσταγμό, φροντίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ζώντας σήμερα στην Πόλη αισθάνεσαι πολύ ασφαλής και ελεύθερος. Η Ρωμηοσύνη, έχοντας πλέον καταλαγιάσει μέσα από τα πάθη και τους πειρασμούς, ακολουθεί τους ρυθμούς της χώρας μεταφέροντας παράλληλα από γενιά σε γενιά παραδόσεις άφθαρτες στο διάβα του χρόνου. Οι Πολίτες, διαθέτοντας αρχοντική νοοτροπία και ευγενή συμπεριφορά σκλαβώνουν με την όλη παρουσία τους τον επισκέπτη ενώ παράλληλα του υποδεικνύουν την αίγλη μιας άλλης εποχής που σήμερα δεν υπάρχει. Οι φροντισμένοι ναοί, τα τρεχούμενα πόσιμα αγιάσματα, οι συμμαζεμένες κοινότητες, τα σχολεία, οι συντηρημένες εικόνες, τα πολλά συσσίτια, οι φανερές και αφανείς φιλανθρωπικές κινήσεις και σωματεία αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός Ποιμένα, ενός Πατέρα που νοιάζεται με πολλή στοργή για τα παιδιά του. Αυτόν τον Πατέρα συναντά ο επισκέπτης της Πόλης, αυτόν που αναζητά χωρίς να το γνωρίζει, αυτόν τον απλό, τον ευχάριστο, τον πολυπράγμονα, τον αεικίνητο, τον μεγαλοπρεπή και Μεγάλο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον αίτιο που η Πόλη σήμερα φαντάζει κάτι παραπάνω από φιλόξενη προσελκύοντας και εμπνέοντας νέους ανθρώπους να προσέλθουν και να εμπλουτίσουν την Πολίτικη Ρωμηοσύνη θέτοντας εαυτούς στην διακονία της.
Αυτή είναι η εμπειρία μου από την Πόλη. Την καταθέτω με βεβαιότητα πως στις καρδιές όλων των αναγνωστών υπάρχει έντονα η ελάχιστη επιθυμία να γευθούν έστω και για μια φορά τα αγιασμένα νερά στο Μπαλουκλή, να ψάλουν μέσα στη Βλαχέρνα, να συγκινηθούν μέσα στην καρδιά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, στο Φανάρι, αλλά κυρίως να σταθούν πλάι στα τείχη της αρχαίας πόλης και να αφουγκραστούν τις διηγήσεις τους για όσα άκουσαν, είδαν και έζησαν. Για να γίνει το δάκρυ της πίκρας για τα όσα άσχημα, λόγος ευχαριστίας για το ότι υπάρχουμε και θα υπάρχουμε για να συνεχίσει ο Γρηγόριος να θεολογεί, ο Χρυσόστομος να κηρύττει και η Παναγιά μας, με την όποια ονομασία Της να μαζεύει τις προσευχές και τις αγωνίες μας και να χαρίζει ζωή στο Γένος.
Ελάτε και θα δείτε ότι όλα τούτα είναι η μισή αλήθεια. Την άλλη μισή, την ωραιότερη, θα αφήσετε το νου σας να την εύρει μέσα στα σοκάκια του Πέραν να τριγυρνά και να περιτρέχει.

2 σχόλια:

P. Kapodistrias είπε...

Ω, τι καλλίπολις, η του Κωνσταντίνου!
Ερασμία και πολυφίλητη, των Ονείρων μας και των Πόθων μας πρωτεύουσα Πόλη!

Ανώνυμος είπε...

Ο ΑΔΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Σε κάθε Χριστιανό που βιώνει συνειδητά την Ορθόδοξη πίστη, διακρίνεται η αγάπη, ο σεβασμός και ο θαυμασμός που αισθάνεται για την Πόλι, την Κωνσταντινούπολη και την Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, την Μητέρα Εκκλησία του Γένους των Ελλήνων, που φυλάσσει μέχρι σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το Πατριαρχείο των Ρωμηών, το οποίο εδρεύει στην ιστορική Μονή του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, στο απόρθητο κάστρο. Στο σεπτό κέντρο της Ορθοδοξίας, όπου οι εκεί «διωκόμενοι από όλους» κρατούν με τα δόντια και διαφυλάττουν ότι ιερό έχει το ευλογημένο Γένος των Ορθοδόξων Χριστιανών. Τα Άγια των Αγίων. Εκεί, στην Πόλι, η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΖΕΙ και σε υποδέχεται με τα γιορτινά της, περιμένοντας το Βυζάντιο. Εκεί, που οι άνθρωποι του Πατριαρχείου, παρότι είναι υποδουλωμένοι μέσα στην τουρκιά, ζουν ελεύθεροι χωρίς να φοβούνται, την εν Χριστώ ελευθερία, χωρίς να μπορεί κανείς να σβήσει την λαμπρότητα της καταγωγής τους. Αγαπούν την Εκκλησία του Χριστού και είναι έτοιμοι να θυσιαστούν γι’ αυτήν. Η καρδιά τους καίγεται για την Πόλι που η γη, το χώμα της, είναι ζυμωμένα με αίμα. Πονούν για το Βόσπορο, την θάλασσα του Μαρμαρά, τον Κεράτιο, τα κάστρα, τα Μοναστήρια, τα αστείρευτα αγιάσματα, τις Εκκλησιές, την Αγία Σοφία με την Πλατυτέρα να κρατεί στις αγκάλες της τον Χριστό, τον αέρινο τρούλο να πετά προς τον ουρανό, τα μάρμαρα τα φερμένα από τα πέρατα της Ρωμηοσύνης, τις θεόρατες βασιλικές πύλες που τις διάβηκαν Πατριάρχες, Επίσκοποι, Βασιλείς, άγιοι και αμαρτωλοί. Λαός άπειρος. Την Πόλι των Μαρτύρων και των Νεομαρτύρων. Στον τόπο τον καθαγιασμένο.
Καθημερινά στον εσπερινό, στον Όρθρο, στα συναξάρια, οι άνθρωποι της Εκκλησίας θυμούνται ότι η Πόλι υπάρχει. Είναι εκεί και μας περιμένει. Είναι η Πόλι που χάθηκε, η Πόλι που αγαπάμε. Εκεί γράφηκαν η Θεία Λειτουργία του Ιερού Χρυσοστόμου και οι πιο πολλές ιερές ακολουθίες που ψάλλονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ύμνοι και τροπάρια γι’ αυτήν την Πόλι την Αγία. Τα Εκκλησιαστικά βιβλία γεμάτα από εορτές εγκαινίων, θαυμάτων, αναμνήσεως γεγονότων, λυτρώσεις από επιδρομές, σεισμούς, εμπρησμούς, πομπές, συνάξεις, μνήμες Αγίων Πατριαρχών, κτητόρων, Μαρτύρων, Συνόδων και αγώνων για την αλήθεια της Ορθοδόξου πίστεως. Όλα μιλούν για την Βασιλεύουσα. Την πνευματική μας πατρίδα. Την πρωτεύουσα και το κέντρο αναφοράς των Ορθοδόξων Ρωμηών. Την Κωνσταντινούπολη. Που τώρα είναι μία πόλη 15 εκατομμυρίων ανθρώπων η οποία από την δεκαετία του 1980, έχει μετατραπεί σε τερατούπολη, αφού ξεχύθηκαν από την Ανατολία στρατιές ημιβάρβαρων, αγράμματων, άξεστων αγριάνθρωπων, φανατικών και τυφλών οπαδών του Ισλάμ, που ξανακατέλαβαν την Πόλι, την ασχήμυναν, την βρώμισαν, την ξανακατέστρεψαν, την μετέβαλαν σε ρυπαρούπολη, σε μία απέραντη παραγκούπολη.
Όμως το άπαρτο κάστρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στέκει εκεί παρότι το μισούν πολλοί, εν γνώσει και εν αγνοία τους και επειδή δεν κατόρθωσαν να το «αλώσουν» ξερνούνε συκοφαντίες, παρασέρνοντας ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καλά τα εκκλησιαστικά και αγνοούν τι λένε. Από την εποχή του…«νεοελληνικού διαφωτισμού» του Κοραή, της μασονοπαρέας του, του πλανεμένου Θεόκλητου Φαρμακίδη και των διαδόχων τους που είχαν αντιχριστιανικό πνεύμα, ξεκινούνε και συνεχίζουν διαχρονικά οι ίδιες ύβρεις, κατηγορίες, συκοφαντίες κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη, που τους θεωρούν μασόνους, οικουμενιστές, παπικούς, τούρκους (το «τούρκοι» ούτε οι τούρκοι δεν διανοούνται να το πούν!), που θέλουν να πάρουν τις «νέες χώρες» και τόσα άλλα ανόητα και αναπόδεικτα, συνεχίζοντας τον ίδιο οχετό, τον ίδιο φθηνό κιτρινισμό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο επιλέγουν να πολεμάνε την Εκκλησία γενικώς, με κύριο στόχο την αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, των πνευματικών του πρωτείων, την υποβάθμιση του ρόλου του μέσα στην ελληνόφωνη και την λοιπή Ορθοδοξία. Σ’ όλα αυτά οι άνθρωποι του Πατριαρχείου αναρωτιούνται με πόνο: «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ ΚΑΙ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΝ ΦΥΛΛΑΤΟΜΑΙΝ, ΠΡΟΔΟΤΑΙ ΕΙΜΕΘΑ;».
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μέχρι σήμερα, προσφέρει πολλά από την σοφία και πείρα του, εκ της απ’ αιώνων παραδόσεως αυτού θεολογίας και αγιότητας. Είναι η εγγύηση της καθολικότητας και οικουμενικότητας της Ορθοδοξίας, που όμως την ζημιώνει ο στενόμυαλος εκκλησιαστικός επαρχιωτισμός, που αγνοεί ότι ο ρόλος της Εκκλησίας είναι οδοδείκτης προς μετάνοια και προς Βασιλεία Ουρανών και νομίζει ότι το Οικ. Πατριαρχείο δεν είναι η Μητέρα Εκκλησία καί ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είναι ο Πατέρας μας. Νομίζει ότι η Ορθοδοξία είναι εντός των Ελληνικών συνόρων, αγνοώντας ότι η Ρωμηοσύνη είναι κάτι το πολύ ευρύτερο, όπου ο
Ρωμηός Έλληνας είναι μόνο Ορθόδοξος και ο σκέτος Έλληνας μπορεί να είναι άθεος, ιεχωβάς κ.τ.λ. Αγνοώντας ότι το αυτοκέφαλο της Ελλαδικής Εκκλησίας, που η ύπαρξή του είναι συνυφασμένη με την Πόλι, δόθηκε κατ’ οικονομίαν της ανάγκης ως προσωρινή λύση «άχρι καιρού» και ότι οι όπου γης Ρωμηοί Επίσκοποι είναι ένα έθνος που από αυτό ο πρώτος ηγείται ως κεφαλή (ΛΔ΄ Αποστολικός κανών) δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αγνοώντας ότι η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως είναι η Μήτηρ Εκκλησία, η μάνα των Ρωμηών και όλης της Ρωμηοσύνης. Αγνοώντας ότι το Οικ. Πατριαρχείο διέσωσε τη χώρα πού τώρα λέγεται Ελλάς από τον σλαβισμό (5ο-7ο αι.) και τον παπισμό, διατηρώντας την Ορθόδοξη πίστη, τη γλώσσα και κατόπιν μας γλίτωσε από τις κοινές περιπέτειες που επακολούθησαν (φραγκοκρατία, τουρκοκρατία) και όλα τα ενδιάμεσα κακά. Ότι το Οικ. Πατριαρχείο παρέμεινε για τον Ελληνισμό η Μήτηρ Εκκλησία, η ΜΑΝΑ! Αλλά ήρθε η Επανάσταση. Η Ελλαδική Εκκλησία που το «πάσης Ελλάδος» δεν ίσχυσε ποτέ και η δικαιοδοσία της φθάνει ως τον Πηνειό, αυτοβούλως και κακοβούλως ανακηρύχθει το 1833 αυτοκέφαλη και ζήτησε ανεξαρτησία. Το Πατριαρχείο την έδωσε. Παρεχώρησε το αυτοκέφαλο κατά συγκατάβαση και υπό όρους. Της ανέθεσε «επιτροπικώς» (Πρ. 1928), την διοίκηση των Μητροπόλεων των Νέων Χωρών, για να υπάρχουν σήμερα άσχετοι που γκρινιάζουν για την μνημόνευση του ονόματος του Πατριάρχη στις Νέες Χώρες. Αυτά όλα δεν σημαίνουν ότι το παιδί, η Ελλάδα, πρέπει να ξεχάσει την Μητέρα του, την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, διότι η αυτοκέφαλη Ελλαδική Εκκλησία αποκομμένη από την Μητέρα Εκκλησία ζεί το δράμα της αποσχίσεως από το Πατριαρχείο που ξεκίνησε με την κατάργηση 412 μοναστηριών της, που τα είχαν σεβασθεί οι κατακτητές τούρκοι επί αιώνες, ενώ οι αγωνιστές καλόγεροί της κατάντησαν οι άσπονδοι εχθροί των Βαυαρών κυβερνώντων της Ελλάδας, για να ακολουθήσουν οι ποικιλώνυμες αιρέσεις, οι 16 σύνοδοι παλαιοημερολογιτών με ιεράρχες ψευδοεπισκόπους, οι οργανώσεις, η απιστία, οι δεισιδαιμονίες, η αστρολογία και ότι άλλο οργιώδες.
Οι άνθρωποι του Πατριαρχείου, απειλούνται απ’ όλους. Εκ μέρος των τούρκων υπάρχει ανθελληνικό πνεύμα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που υπήρχε πριν ακόμα οι τούρκοι εμφανισθούν στην απέναντι πλευρά, έχει υποστεί μέχρι σήμερα πολλές ταπεινώσεις. Το Πατριαρχείο για τους τούρκους είναι σα να μην υπάρχει. Οι τούρκοι που παραδοσιακά αθετούν όλες τις συμφωνημένες συνθήκες και κανείς τους δεν φαντάζεται τι ήταν εδώ και τι σημασία έχει η Πόλι αυτή. Το μίσος τους για κάθε τι το Χριστιανικό είναι έκδηλο, αφού είναι μισητό ότι Ελληνικό έχει απομείνει, παρότι οι τούρκοι εισπράττουν εκατομμύρια δολάρια πλαστογραφώντας την Ελληνική και Χριστιανική ιστορία, παρουσιάζοντας τα έργα των προγόνων μας ως δικά τους ή έργα Βυζαντινών, χωρίς να διευκρινίζουν ότι οι Βυζαντινοί είναι Ρωμηοί και ότι οι Ρωμηοί είναι Έλληνες. Παραποιούν έτσι, ακόμα και την ιστορία και αυτό συμβαίνει γιατί οι τούρκοι αισθάνονται ξένοι. Έδιωξαν τους Ρωμηούς για να μην τους θυμίζουν σε ποιους ανήκει αυτός ο τόπος. Μία μερίδα δεν θέλει ούτε να μας βλέπει και δυστυχώς αυτοί διοικούν το τουρκικό κράτος. Είναι οι συνεχιστές του κοσμικού κεμαλικού κράτους με κυβερνώντες αυτούς που έχουν τον παρά και μαζί με το στρατιωτικό κατεστημένο, τους παντουρκιστές ονειρεύονται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτοί είναι οι μισέλληνες που θεωρούν κοινό εχθρό τον Ελληνισμό και τους συμφέρουν οι προστριβές με την Ελλάδα γιατί «για τα χάλια τους πρέπει πάντα να φταίνε οι Έλληνες». Από αυτούς εκπορεύονται όλες οι διώξεις εναντίον των ομογενών και του Οικ. Πατριαρχείου, τρομοκρατώντας με τα όργανά τους (τους γκρίζους λύκους), τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές. Αυτοί οι ίδιοι αρνούνται τη λειτουργία της Χριστιανικής Ιερατικής σχολής στη Χάλκη και εφαρμόζουν κατά διαταγή και σε τακτά διαστήματα βομβιστικές επιθέσεις, σκοτώνουν και απειλούν, κλέβουν, πετροβολούν, βάζουν φωτιές και κατεδαφίζουν ναούς, εκφοβίζουν εξαγριωμένοι, εξαφανίζουν αγιάσματα, βεβηλώνουν τάφους (ακόμα και οι νεκροί Ρωμηοί έχουν υποστεί βανδαλισμούς – νεκροταφείο Σισλή). Με νόμους της… δημοκρατίας του ενός έχει καταργηθεί η κυκλοφορία με ράσο των Ορθοδόξων κληρικών εκτός του Πατριάρχη που του επιτρέπεται η ρασοφορία δημοσίως… προσωρινώς, ενώ τους καταδιώκουν όχι μόνο γιατί είναι Χριστιανοί, αλλά και γιατί είναι Έλληνες. Μέχρι και το έμβλημα του δικέφαλου αετού το μισούν όταν χρησιμοποιείται από Έλληνες. Οι τούρκοι θεωρούν τους ανθρώπους του Πατριαρχείου κατασκόπους των Ελλήνων, ενώ πολλοί άσχετοι Έλληνες τους θεωρούν πράκτορες των τούρκων! Με όλα αυτά οι τούρκοι σκοπεύουν να διώξουν και τους λιγοστούς Ρωμηούς απ’ την Πόλι. Οι άνθρωποι του Πατριαρχείου απειλούνται και από την ισχυρή αντιπολίτευση των…Ελλήνων μασόνων της Πόλης που είναι εναντίον του Πατριαρχείου, θεωρώντας…εθνική υπηρεσία το να πολεμούν τον κλήρο και έναν-έναν τους δεσποτάδες.
Οι 2000 εναπομείναντες στην Πόλι (από 300.000 που συμφωνήθηκε), δεν περιμένουν βοήθεια από πουθενά, αφού ούτε καν οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν βοήθησαν ποτέ, γιατί το αθηναιοκεντρικό, μασονοκρατούμενο, αντιρωμαίϊκο, αντιπα-τριαρχικό, αθεϊστικό κράτος, που στην Βουλή του δεν υπάρχει ούτε Σταυρός, ούτε Χριστός, αλλά ανάρτησαν το έμβλημα-είδωλο του ήλιου της Βεργίνας, δημιούργησε σκοπίμως μία απέχθεια προς τους «εκτός» συνόρων. Η Ανατολή δεν υπάρχει γι’ αυτούς. Οι Ελλαδικοί που τους νοιάζει μόνο η ζωούλα τους, ούτε καν σέβονται την αδύναμη Εκκλησία του Οικ. Πατριαρχείου, αν και εξαιτίας των Ελληνικών κυβερνήσεων (άφρων εξωτερική πολιτική, στείρος μεγαλοϊδεατισμός), το Πατριαρχείο έχασε τις καλύτερες επαρχίες του. Έχασε το ποίμνιό του. Όμως, ξεκινώντας από το μηδέν ίδρυσε νέες αξιοζήλευτες Μητροπόλεις σε Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Ασία. Οι απανταχού Έλληνες αισθάνονται πικρία για την αδιαφορία των Ελληνικών κυβερνήσεων, για τους Έλληνες της Πόλης, τους Έλληνες της Β, Ηπείρου, της Αν. Ρωμυλίας, του Μοναστηρίου, της Αν. Θράκης, της Μ. Ασίας, τις παροικίες Αιγύπτου και Παλαιστίνης, τους τόσους ζωτικούς χώρους που χάσαμε. Αρκεί η Αθήνα της μιζέριας και του κομματισμού να είναι καλά! Η Αθήνα, το κάποτε μεγάλο χωριό, που δεν ήθελε να είναι η Κωνσταντινούπολη Ελληνική γιατί θα έχανε τα πρωτεία με την μεταφορά της πρωτεύουσας στην Πόλι, όπου το πνευματικό, πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο των Πολιτών ήταν κατά πολύ ανώτερο. Εχθρικοί προς το Πατριαρχείο είναι και οι εκτός Εκκλησίας παραφυάδες των σχισματικών παλαιοημερολογιτών, οι περισσότερες των θρησκευτικών οργανώσεων με εφημερίδες και περιοδικά (αδαείς δημοσιογράφοι, ακόμα και αμαθείς κληρικοί), που σπέρνουν το μίσος, καθώς και επίσκοποι και κληρικοί μαζί με τους εκάστοτε κυβερνώντες που περιφρονούν το Οικ. Πατριαρχείο γιατί τους ενοχλεί το κύρος του, τους ενοχλεί ο οιοσδήποτε Πατριάρχης. Ο τίτλος «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ» τρομάζει τους πάντες.
Το πώς στέκεται αυτός ο Ιερός υπερεθνικός Θεσμός του Πατριαρχείου με τόσους εχθρούς γύρω του, μόνο ως θαύμα τρισμέγιστον ερμηνεύεται. Κι όμως το Πατριαρχείο δεν είναι χαμένη υπόθεση. Ο Πατριάρχης μπορεί να ποιμαίνει μόνο 2000 Ρωμηούς της Πόλης, των Πριγκιποννήσων, της Ίμβρου και της Τενέδου, εκ των οποίων οι 150 είναι στο Γηροκομείο και οι 60 στο Φρενοκομείο, να έχει ενορίες 12 ή και ελαχίστων ενοριτών, με ένα ψάλτη για 10 ενορίες, ακόμα και χωρίς παπά, όμως κάποιοι ΗΡΩΕΣ χτυπάνε την καμπάνα της Ορθοδοξίας κάθε πρωί και βράδυ, με εφημέριους ετών 92 (π. Φιλόθεος), που πεθαίνουν εν υπηρεσία στο θυσιαστήριο!!! Το Πατριαρχείο προσφέρει τεράστιο έργο, χωρίς να διαθέτει εφημερίδα, κανάλι, περιοδικό. Διατηρεί μεγάλο Νοσοκομείο (Μπαλουκλή), με όλες τις κλινικές, γιατρούς, διοικητικό και νοσηλευτικό προσωπικό, φάρμακα και μηχανήματα. Διατηρεί συσσίτια απόρων, ανακαινίζει ναούς, πληρώνει Ιεράρχες, Κληρικούς, υπαλλήλους για τους ηλικιωμένους στο Γηροκομείο και τους τροφίμους. Διατηρεί και συντηρεί κολοσσιαία σχολεία, ιδρύματα ακόμα και στο εξωτερικό. Βοηθάει - εν κρυπτώ – αδυνάτους, ανήμπορους, διωκόμενους, κρυπτοχριστιανούς. Το Πατριαρχείο επιβιώνει…πληρώνοντας! Ενθαρρύνει τους λίγους εναπομείναντες ομογενείς, προσπαθώντας να ανακόψει το κύμα φυγής , γιατί όλα τους διώχνουν. Το στρατιωτικό (28 μήνες θητείας), οι σπουδές, οι ταραχές, τα οικονομικά, ο πληθωρισμός, τα ελληνοτουρκικά, ο τουρκικός εθνικισμός… Όλοι αυτοί πιστεύουν ότι το Οικ. Πατριαρχείο είναι η μοναδική τους ελπίδα, καθώς και των αλλοδαπών Ορθοδόξων που ζουν στην Πόλι (Γεωργιανών, Μολδαβών, Ρώσων κ.α.). 2000 άνθρωποι ζούν μέσα σε μια μυρμηγκιά αλλοεθνών και αλλοθρήσκων. Συνεχίζουν όμως, τις πανηγύρεις των Ναών, τις εκδηλώσεις, σαν να μη συνέβη τίποτα! Ζούν αυτό που έζησε η Ρωμηοσύνη για αιώνες. Με τους νέους της Πόλης να λένε: «Είμαστε λίγοι, αλλά υπάρχουμε…». Αγωνίζονται να διατηρούν ανοιχτούς τους Ναούς, να στέκουν οι Σταυροί τους όρθιοι! Ανακαινίζουν, αναστηλώνουν και αναπαλαιώνουν τις Εκκλησίες της Πόλης, της Χαλκηδόνας, στα Πριγκιποννήσια, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, για να προσφέρεται η αναίμακτος θυσία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας. Διατηρούν την τάξη της Εκκλησίας σε θέματα λειτουργικά και ψαλτηρίου. Φροντίζουν να διατηρείτε η ορθή Ορθόδοξη λειτουργική παράδοση και λατρεία, όπου συγκεφαλαιούται η Θεολογία της του Θεού Βασιλείας, ως πρόταση ζωής. Με την ορθή λατρεία προσπαθούν να αποκαταστήσουν σωστές ενορίες όπου δεν προσφέρεται απλώς ένα θρησκευτικό θέαμα-ακρόαμα, αλλά η λατρεία πραγματούται ως τρόπος υπάρξεως και γεγονός κοινωνίας της ζωής. Το Οικ. Πατριαρχείο διακονεί παράδοση 17 αιώνων, μερίμνων και αγώνων για την σωτηρία των ανθρώπων. Η Ιεραρχία του Οικουμενικού Θρόνου περιλαμβάνει ανθρώπους με μεγάλη μόρφωση και ακόμα πιο μεγάλη αγάπη για την Εκκλησία του Χριστού. Στα κηρύγματά τους αρθρώνουν Θεολογικό Ορθόδοξο λόγο χάρη στην μακραίωνη παράδοσή τους. Δεν κοινωνιολογούν, ούτε ηθικολογούν, αλλά Θεολογούν. Ασχολούνται με την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και όχι με την ορθοπραξία. Ο ηγετικός ρόλος του Οικ. Πατριαρχείου δεν έχει την έννοια της εξουσίας με κοσμικά κριτήρια και κοσμική έννοια επικρατήσεως, αλλά το προβάδισμα και την ηγετική ευθύνη του Οικ. Πατριαρχείου μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως έκφραση ενότητας όλης της Εκκλησίας. Ο Πατριάρχης,, εκτός της Πόλης, είναι και ο ηγέτης 250 εκατομμυρών ψυχών. Ποιμαίνει τους Έλληνες της διασποράς, μαζί με Ουκρανούς, Ρώσους, Καρπαθορώσους, Λευκορώσους, Γάλλους, Ιταλούς, Γερμανούς, Κουβανούς. Κεντρικοαμερικανούς, Φιλιπινέζους, Ινδούς, Κορεάτες κ.α. Ορθοδόξους Χριστιανούς, όπως επίσης και ένα μυστικό ποίμνιο, τους Κρυπτοχριστιανούς. Ρωμηούς ολόκληρων επαρχιών που βιαίως εξισλαμίσθηκαν κυρίως στον Πόντο (ίσως να είναι και 2 εκατομμύρια), που κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων, νηστεύοντας κανονικά, περιμένοντας το…θαύμα! Ποίμνιο του Πατριαρχείου είναι και οι Τούρκοι που γίνονται Χριστιανοί! Ακόμα είναι και οι μαρτυρικές Εκκλησίες της Ανατολής (Ιακωβίτες Συρίας, Αρμένιοι, Ασσύριοι του Ιράκ, Κόπτες της Αιγύπτου, Χαμπέσοι Αιγύπτου, Χριστιανοί Μαλαμπάρ Ινδιών), που πιέζονται, διώκονται, αφανίζονται, γι αυτό και τείνουν χείρα βοηθείας στο Φανάρι.
Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως που διατηρήθηκε επί αιώνες χάριν και της «Φαναριώτικης πολιτικής», διαλέγεται με αιρετικούς (καθολικούς, προτεστάντες κ.λ.π.) για να γνωρίσουν οι ετερόδοξοι και οι αλλόπιστοι τους θησαυρούς της Ορθοδοξίας. Επιδιώκει να επέλθει η ένωση πάντων διά της αναγνωρίσεως ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η ακαινοτόμητος Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Επιθυμεί την ενότητα των Χριστιανών και παρακάθεται σε θεολογικούς διάλογους με όπλο την Αλήθεια, τηρώντας όλα τα δόγματα και τις παραδόσεις, χωρίς να υποχωρεί σε ότι έχει σχέση με την απαράβατη παρακαταθήκη προς τους Χριστιανούς όλου του κόσμου, των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας από τότε που η Εκκλησία του Χριστού ήταν αδιαίρετος. Σημειωτέον, ότι αν παρίσταται με μανδύα αρχιερατικό ο Πατριάρχης μετά των Καθολικών, αυτό δεν αποτελεί συλλείτουργο και δεν συνιερουργεί κανένας με τον πάπα όσο υπάρχει το σχίσμα, η Ουνία κ.τ.λ. Επίσης το Πατριαρχείο ζητεί εξηγήσεις από τη Ρώμη οπόταν και οπουδήποτε χρειασθεί. Δεν φοβούνται και δεν διστάζουν να αποκηρύσσουν και να καταδικάζουν τη μασονία και όλες τις συνακόλουθες οργανώσεις. Επίσης, η στάση του Οικ. Πατριαρχείου προξενεί πολλές φορές εντύπωση σε ολόκληρο τον κόσμο, εδραιώνοντας την κοινή ιστορική διαπίστωση πως το Φανάρι διαθέτει δύναμη και είναι ο ρυθμιστής μέσα στον Χριστιανικό χώρο παρότι ζεί μέσα σε ειδικές συνθήκες. Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως έχει όραμα, αποφασιστικότητα και δεν παζαρεύει με κανέναν την ιστορική πορεία αιώνων αλλά και το μέλλον της Ορθοδοξίας, γι’ αυτό και απολαμβάνει της διεθνούς εμπιστοσύνης και εκτιμήσεως.
Το Πατριαρχείο δεν είναι Ελληνικό, ούτε εκφράζει Ελληνικά συμφέροντα. Είναι Ρωμαίϊκο. Ο ξένος κόσμος, ο εκτός Ορθοδοξίας, είτε Χριστιανός, είτε όχι, όταν ακούει Ορθοδοξία σκέπτεται κυρίως το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος, χαρακτηρίζει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο «πατήρ Πατέρων πάντων των Ορθοδόξων, ο συνδετικός κρίκος της επί μέρους Ορθοδόξου Εκκλησίας, η σεπτή αυτών κορυφή». Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, καθώς και όλοι οι αοίδιμοι Πατριάρχες, δεν τους εμπόδισε τίποτα να γίνουν μεγάλοι εργάτες της Εκκλησίας και του Γένους. Με την μόρφωση που διαθέτουν οι άνθρωποι του Πατριαρχείου θα μπορούσαν να εργασθούν οπουδήποτε, αλλά προτίμησαν να ζούν «αιχμάλωτοι στην Πόλι», λόγω της βαθιάς πίστης και αγάπης για το ποίμνιό τους, την Εκκλησία του Χριστού μας. Αγωνίζονται να φέρουν το μήνυμα της Ορθοδοξίας ανά τα πέρατα της Οικουμένης, συνεχίζοντας την πορεία της Εκκλησίας μας «εν μέσω παγίδων πολλών». Είναι άνθρωποι πολλής προσευχής και πολλής πίστεως.
Αυτό το Πατριαρχείο, που κάποιοι «έλληνες» το γνωρίζουν μόνο από την κατευθυνόμενη τηλεόραση / εφημερίδες, επιθυμούν να φύγει, να σβήσει από την Πόλι, την στιγμή που ούτε οι τούρκοι δεν θέλουν να φύγει (ούτε μπορούν να το διώξουν), χωρίς να τους νοιάζει τι θα απογίνουν οι Ιεροί Ναοί, τα αγιάσματα, τα Μοναστήρια, τα ιδρύματα, τα σχολεία, οι Ιερές Εικόνες, τα Άγια λείψανα…η κλειστή Πύλη. Αν φύγει ποιος θα αναγνωρίσει την οικουμενικότητα του Οικ. Πατριαρχείου; Οι Ρώσοι που περιμένουν την ευκαιρία να αναλάβουν τα πρωτεία; Οι λοιποί Σλάβοι; Ύστερα, οι ίδιοι, θα ζητούν να φύγουν και τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας…
Η του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία πολλάκις εσυκοφαντήθη, πολλάκις κατηγορήθη, πολλάκις ελακτίσθη. Οι εμπτυσμοί, οι κολαφισμοί, τα ραπίσματα είναι κάτι το σύνηθες γι’ αυτήν. Δέχεται βέλη εξ’ αλλογενών, εξ’ αλλοπίστων και ομογενών. Ρώσων ( εξαπατώντας και εξαναγκάζοντας έγιναν Πατριαρχείο και καραδοκούν για την τρίτη Ρώμη), Βούλγαρων (βλ. περί του σχίσματός τους), Ρουμάνων (αυτοανακηρύχθηκαν Πατριαρχείο), Αλβανούς (βλ. Φαν Νόλι), δυστυχώς και Ελλήνων (αυτοκέφαλο και συνεχιζόμενα παιδιαρίσματα του κεφαλιού τους), Όλοι αυτοί έχουν δώσει κι από μία κλωτσιά. Και είναι όλοι ευεργετηθέντες. Σ’ όλα αυτά και το Πατριαρχείο και οι Πατριάρχες έδειχναν μακροθυμία. Υπέμειναν με εγκαρτέρηση τις ύβρεις, τις αντικανονικές ενέργειες, τα εκκλησιαστικά πραξικοπήματα …
Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως έχει τα προβλήματά της. ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΗΣ, ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ ΤΗΣ, ΠΡΟΣΔΟΚΩΣΑ ΕΝ ΤΑΥΤΩ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙ ΤΗΣ. «Ὅταν ἐγκαταλειπώμεθα ἀπό τούς οἰκείους τῆς πίστεως καί ὅταν βαλλώμεθα ἀδίκως καί συνεχῶς ἀπό τήν προκατάληψιν, τήν παραπληροφόρησιν καί τόν φανατισμόν, τί ἄλλο θά μᾶς κρατήση ὀρθίους παρά ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεόν;» Το Οικουμενικό Πατριαρχείο βαδίζει τον «ἀνωφερῆ δρόμον τοῦ μαρτυρίου πού πορεύεται ὡς πρός Γολγοθᾶ. Πρόκειται διά πορείαν ἁγιασμένην ἀπό τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί τάς γενεάς τῶν ἀοιδίμων προκατόχων μου. Δέν καμπτόμεθα, οὐδέ μεμψιμοιροῦμεν διά τό ματύριον τοῦτο, ἀλλά ἡρωϊκῶς, ὅπως καί οἱ πρό ἡμῶν, βαδίζομεν τόν ἀνάντη δρόμον, μετά χαρᾶς τρέχοντος αὐτόν προς δόξαν Θεοῦ». (Οικ. Πατριάρχης Βαρθολμαίος).
Αφήστε λοιπόν, αυτό το κομμάτι που λέγεται ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ να είναι μεγάλο, ανόθευτο. Να σηματοδοτεί την γνήσια έκφραση της Ορθοδόξου πίστεως. Αφήστε το ήσυχο να υπάρχει εκεί που το έταξε η Θεία Πρόνοια.

Related Posts with Thumbnails