Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ


Το βιβλίο του Λάμπρου Καμπερίδη ΔΟΣ ΜΟΙ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΞΕΝΟΝ (Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ) είναι πραγματικός θησαυρός! Από κάθε άποψη.
Επιλέγω και σας χαρίζω φίλοι μου το κομμάτι που ο συγγραφέας επιγράφει
Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ – ΤΟΥ ΟΜΟΦΥΛΟΥ – ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τώρα αυτός ο άπατρις, ξενιτεμένος μέσα στον οίκο του, παράδοξα αναχρονιστικός θεσμός που είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καλείται να μιλήσει στην εποχή μας την ενωτική γλώσσα που ξέχασε το ομόφυλον, απασχολημένο καθώς είναι στη δούλεψη της πυργοποιίας της Βαβέλ στο απελευθερωμένο Ιράκ, ή στο απελευθερωμένο Αφγανιστάν, να δείξει ένα δρόμο που οδηγεί από την απρόσωπη παγκοσμιοποίηση της μοναδικότητας, που βασίζεται στον εθνικό κατακερματισμό των λαών και την αναγωγή τους σε ένα και μοναδικό σχήμα, στην ενωτική οικουμενικότητα του ομοφύλου και να αναδείξει πως τότε, μέσα στη διασπορά και στη διάσπαση, κατειργάσθη η αφωνία προς τιμωρίαν· ενώ τώρα είναι καιρός, με την καθοδήγησή του, να καινουργείται η συμφωνία προς σωτηρίαν. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί πως αυτή η ενότητα δεν θα ανακτηθεί, με την ανάδειξη μιας γλώσσας, των αγγλικών, ελληνικών ή σλαβονικών, ως αποκατάσταση της προβαβελικής συμφωνίας, ούτε ενός τρόπου ζωής, του δυτικού ή του ανατολικού, ως κριτηρίου ομονοίας. Η Εκκλησία, στην ενότητα της Πεντηκοστής, μέσα από τις διάφορες ντοπιολαλιές, αναγνωρίζοντας την πολυμορφία του ομοφύλου, δεν αποζήτησε την επιστροφή του στην μεταπτωτική προβαβελική μοναδικότητα του λαού και της γλώσσας, αλλά κατεργάστηκε, μέσα από την υπάρχουσα διάσπαση και τον κερματισμό σε έθνη, λαούς, φυλές και γλώσσες, μια νέα συμφωνία ενωμένη στο Χριστό. Σήμερα, η διασπασμένη και διαλυμένη ανθρωπότητα, μέσα από την ομοιογένεια της παγκοσμιοποίησης και τη νέα έξοδο της Αμερικής στην Ανατολή, επιθυμεί την επιστροφή στην προβαβελική μοναδικότητα. Ίσως η Αμερική, αυτή η Βαβυλώνα και Βαβέλ του κόσμου τούτου, μπορεί να αναδειχθεί σε πρόσφορο έδαφος για να αρχίσει η καινουργία της συμφωνίας μέσα από τη σύγχυση των γλωσσών, τη διασπορά και τη διάλυση της παγκόσμιας ομογένειας.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σε πείσμα των αναχρονιστικών λειτουργιών του, χρειάζεται να υπάρχει τώρα και να μεταδίδει δυναμικά τη μαρτυρία του, όσο ποτέ άλλοτε στην πολυτάραχη ιστορία του, για να επικυρώνει αδιάλειπτα αυτή την πορεία από τη μοναδικότητα της φυλής και της γλώσσας στην πολυμορφία της ενότητας όλων στο Χριστό, λαών, εθνών, φύλων, φυλών και γλωσσών, στη συμφωνική ενότητα της Οικουμενικότητάς του.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ἡ αἵρεσις ἤ τό σχίσμα ἀποκόπτει τούς πλανηθέντας ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἐστερημένος τῆς Θείας Χάριτος αἱρετικός, κακόδοξος καί σχισματικός νά ἀποστερῆται παντελῶς τοῦ δικαιώματος νά ἀποκαλῆται ἅγιος Ἀδελφός καί Συλλειτουργός, ὅπως δηλ. προσφωνοῦνται καί ἀποκαλοῦνται οἱ κανονικοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καί λοιποί Κληρικοί μεταξύ τους.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει χρέος νά εἶναι ἀνοικτή εἰς τούς θεολογικούς διαλόγους μέ τούς ἑτεροδόξους πρός τόν σκοπόν νά γνωρίσουν τήν ἀλήθειαν καί ὑπό τό φῶς τῆς ἀληθείας καί τῆς ἑνιαίας, κατά τούς 9 πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες, καί ἀκαινοτομήτου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως νά ἐξομαλυνθοῦν οἱ ὑφιστάμενες δογματικές τους ἀποκλίσεις καί διαφορές. Διαφορετικά, ὅταν παραθεωρῆται ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως καί ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι κοινωνία, οἱ συμπροσευχές καί τό πολύ βαρύτερο οἱ συλλειτουργίες καί τό κοινό ποτήριο μέ τούς ἑτεροδόξους, τούς κακοδόξους καί τούς αἱρετικούς δέ λύνουν κανένα πρόβλημα, ἀλλά ἀντίθετα συσσωρεύουν κανονικά καί συνειδησιακά προβλήματα καί ἐπιφέρουν σύγχυσι, ταραχή, διαιρέσεις καί σχίσματα.

Ἔτσι, προάγονται μόνο τά σχέδια τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί φουντώνουν οἱ αἱρέσεις καί τά σχίσματα.

μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ,Κυριακή Ορθοδοξίας 2007


αυτή είναι η πραγματικότητα που δεν αντιλαμβάνεται ο ,μάλλον επιδερμική με την Εκκλησία σχέσιν έχων, συγγραφέας.

το Φανάρι δυστυχώς έχει γινει σκόπελος αντι να είναι φάρος ,και όργανο της Νέας Ταξης πραγμάτων αντί ν αποτελεί φρυκτωρό της καθ ημάς Παραδοσεως

Ανώνυμος είπε...

Αγνοείτε ότι ο συγγραφέας είναι κλη
ρικός και δυστυχώς τον αγνοείτε και
ως προς το συγγραφικό του έργο.Γι'αυ
τό και προβαίνετε σε βεβιασμένα συμπε
ράσματα.
Όσο για το Φανάρι όσο διώκεται-από εκ του ασφαλούς ήρωες της Ορθοδοξίας-
τόσο κραταιούται και δεν κάμπτεται.
Μια απορία:ποιά είναι η έννοια της
συμπροσευχής;

Ανώνυμος είπε...

Είδα κ.Ανδριόπουλε την επιστολή του
κ.Κουτσογιάννη.Έχω μια απορία:Γιατί έ
νιοι χριστιανοί επιστρατεύουν τους κο
σμικούς των τίτλους;Επιτείνει την ορ
θοδοξότητά τους;Και ύστερα τους φταί
ει ο Πάπας!Τον παπισμό που κρύβουν μέ
σα τους δεν τον βλέπουν;Ο οποίος φανε
ρώνεται σε κάθε φοβική αντιπαπική κο
ρώνα τους!Αυτή η επίκληση κοσμικών τί
τλων θυμίζει την τακτική των οργανώσε
ων που,για να αποδείξουν την ύπαρξη
του Θεού επικαλούνται την θρησκ.πίστη επιστημόνων!Λέτε να υπά
ρχει κάποια υπόγεια σχέση στη νοο
τροπία και το φρόνημα;

Related Posts with Thumbnails